Będą zmiany w przepisach dot. komisji weryfikacyjnej. Projekt noweli wpłynął do Sejmu

&lt![CDATA[

Zamieszczony na stronie internetowej Sejmu projekt nowelizacji przewiduje zmiany w dwóch ustawach – o komisji weryfikacyjnej oraz o gospodarce nieruchomościami. Wnioskodawcami jest grupa posłów PiS, celem noweli jest rozszerzenia katalogu przesłanek warunkujących odmowę zwrotu nieruchomości o takie której mają na względzie potrzebę ochrony interesu publicznego oraz „indywidualnego najemców lokali mieszkalnych”. Zmiany – w intencji autorów projektu – mają także usprawnić postępowania przed komisją weryfikacyjną.

W projekcie zaproponowano, by w skład komisji weryfikacyjnej ds reprywatyzacji wchodziło „nie mniej niż 5 i nie więcej niż 8 członków”. Obecnie komisja składa się z przewodniczącego i 8 członków. Jak napisano w uzasadnieniu zmiana ta ma pozwolić na racjonalne ustalanie składu komisji „w sposób optymalny dla wykonywania powierzonych jej zadań”.

Nowelizacja zakłada też, że przed wydaniem decyzji komisja może – ale już nie musi, jak teraz – zasięgnąć opinii Społecznej Rady. Według wnioskodawców zapewni to skuteczne i efektywne działanie komisji.

Wnioskodawcy proponują również zmiany w przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami określających z jakich względów można odmówić ustanowienia prawa wieczystego do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela, czyli kiedy można odmówić zwrotu nieruchomości.

Obecne przepisy mówią, że można odmówić zwrotu m.in. ze względu na odbudowę lub remont dokonany ze środków publicznych budynków zniszczonych w latach 1939-1945 więcej niż w 66 proc. W nowelizacji posłowie PiS wnoszą o obniżenie tego kryterium do 50 proc.

Proponują też dopisanie czterech nowych sytuacji ze względu na które będzie można odmówić zwrotu. Jedną z nich jest zajmowanie lokalu przez najemcę lub osobę używającą danego lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności.

„Zgodnie z tym, co mówiliśmy w ostatnich dniach, w nowelizacji znajdzie się przepis, który da prezydentowi miasta możliwość odmowy zwrotu nieruchomości jeśli jest ona zamieszkiwana przez lokatorów komunalnych” – powiedział PAP Kaleta.

Pytany, skąd wynika potrzeba nowelizacji, odpowiedział: „Był spór, my jako komisja w swoim orzecznictwie wskazywaliśmy, że prezydent (miasta) nie powinien oddawać kamienic z mieszkańcami, że miał możliwość, by tego nie robić, natomiast była to tylko interpretacja, z którą można się zgadzać lub nie zgadzać. Dlatego też cieszymy się, że jest projekt, który rozstrzygnie tę sytuację na przyszłość”.

Dodał, że jeśli propozycje nowych przepisów wejdą w życie, to prezydent miasta każdorazowo będzie uznaniowo decydował, czy oddać kamienice z mieszkańcami, czy nie. „Ale jeśli nie będzie chciał oddać z mieszkańcami, to będzie miał prawnie wprost taką możliwość” – podkreślił Kaleta.

Trzy pozostałe sytuacje, w których będzie można odmówić zwrotu nieruchomości dodawane do projekcie to: gdy „osoba uprawniona nie jest w stanie ponieść kosztów utrzymania nieruchomości, wykonywania obowiązków wynikających z przepisów o ochronie zabytków lub dostosowanie nieruchomości bądź jej części do stanu zgodne z przepisami prawa budowlanego”. Przesłanką do odmowy zwrotu ma być także szczególne znaczenie nieruchomości dla nauki lub kultury narodowej, a także położenie gruntu w ramach kompleksu wypoczynkowego lub rekreacyjnego lub terenów zieleni.

Komisja weryfikacyjna od początku czerwca ub.r. bada zgodność z prawem decyzji administracyjnych w sprawie reprywatyzacji warszawskich nieruchomości.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *