Dowód można zabezpieczyć nawet przed wszczęciem postępowania przed sądem

&lt![CDATA[
Obawy uzasadniające zabezpieczenie

Zabezpieczenie dowodów dopuszczalne jest do celów każdego postępowania w sprawie cywilnej. Nie ma znaczenia konkretny przedmiot sporu, ani stadium postępowania. Dopuszczalne jest w tych wszystkich sytuacjach, gdy zachodzi obawa, że przeprowadzenie dowodu stanie się niewykonalne lub zbyt utrudnione, albo z innych przyczyn zachodzi potrzeba stwierdzenia istniejącego stanu rzeczy. Zapewnia ochronę przed powstanie negatywnych skutków pewnych zdarzeń, których ziszczenie może wiązać się zarówno z działaniem pewnych podmiotów, w tym uczestników postępowania cywilnego, a także zachodzących niezależnie od ich aktywności, jak np. siła wyższa, czy upływ czasu (por. wyrok SA w Łodzi z 09.11.2017 r., I ACa 175/17).

Zabezpieczenie może dotyczyć każdego dowodu. W praktyce najczęściej chodzi o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków, np. gdy świadek jest chory i istnieje obawa jego śmierci albo świadek zamierza wyjechać za granicę. Powszechne jest też zabezpieczanie dowodu z oględzin. Wymieńmy kilka sytuacji. Budynek będący przedmiotem postępowania grozi zawaleniem i strona chce niezwłocznie przystąpić do jego remontu. Inwestor, pozostający w sporze z wykonawcą, kwestionuje jakość – wykonanych w budynku w stanie surowym – prac , ale chce dokonać odpowiedniego zabezpieczenia budynku przed zimą. Pacjent zarzuca lekarzowi nieprawidłowe wykonanie zabiegu leczniczego, ale ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia musi poddać się ponownie leczeniu. W tych wszystkich przykładowych sytuacjach uzasadnione jest zabezpieczenie dowodu z oględzin. Obawa niewykonalności lub zbytniego utrudnienia przeprowadzenia dowodu musi być rzeczywista, a nie tylko oparta na subiektywnych ocenach. Potencjalna strona nie może też wykorzystać instytucji zabezpieczenia w celu upewnienia się co do szans mającego się wytoczyć procesu. Przykładowo, nie może żądać przeprowadzenia w tym trybie ekspertyzy sądowo-lekarskiej celem ustalenia, czy dokonane zabiegi lekarskie były prawidłowe i czy mogłyby one uzasadnić roszczenie odszkodowawcze (por. postanowienie SN z 26.02.1969 r., II CZ 6/69).

Z urzędu czy na wniosek?

Zabezpieczenie dowodu może być dokonane przed wszczęciem postępowania wyłącznie na wniosek uprawnionego podmiotu. Chodzi o potencjalną stronę, prokuratora, organizację pozarządową. Przez potencjalną stronę mamy na myśli podmiot, który rzeczywiście zamierza wytoczyć powództwo. Interes w zabezpieczeniu dowodu może mieć jednak także potencjalny pozwany, który wie o zamiarze wszczęcia przeciwko niemu postępowania.

Jeśli zaś postępowanie przed sądem już się toczy, można zabezpieczyć dowód na wniosek, ale także z urzędu.

Co powinien zawierać wniosek?

Wniosek o zabezpieczenie dowodu powinien zawierać:

• oznaczenie wnioskodawcy,• oznaczenie przeciwnika,• oznaczenie innych osób zainteresowanych, jeżeli są znane,• wskazanie faktów oraz dowodów, które należy zabezpieczyć,• przyczyny uzasadniające potrzebę zabezpieczenia dowodu.

Wnioskodawca powinien wykazać też interes prawny w dokonaniu czynności zabezpieczenia. Przesłanka interesu prawnego jest niejako ukryta pod postacią ogólnego warunku dopuszczalności zabezpieczenia wyrażonego jako potrzeba „stwierdzenia istniejącego stanu rzeczy” (por. wyrok SA w Łodzi z 09.11.2017 r., I ACa 175/17).

Jeśli postępowanie nie zostało jeszcze wszczęte, wniosek o zabezpieczenie dowodu składa się w sądzie rejonowym, w którego okręgu dowód ma być przeprowadzony. Podobnie właściwy będzie sąd rejonowy, gdy wprawdzie postępowanie zostało już wszczęte, ale występuje wypadek niecierpiący zwłoki, tj. każda sytuacja, w której skierowanie wniosku do sądu właściwego do rozpoznania sprawy spowodowałoby opóźnienie udaremniające cel zabezpieczenia dowodu. Jeśli zaś postępowanie toczy już się przed sądem (i nie zachodzi wspomniany wypadek niecierpiący zwłoki), właściwy do rozpatrzenia wniosku jest sąd, który sprawę rozpoznaje.

Sąd odmówi zabezpieczenia, jeśli uzna, że obawy związane z późniejszym przeprowadzeniem dowodu są nieuzasadnione. Na postanowienie nie przysługuje zażalenie.

Prawa przeciwnika

Obowiązujące w całym postępowaniu zasady procesu cywilnego, w tym m.in. zasada równości stron i zasada kontradyktoryjności, obowiązują też oczywiście w odniesieniu do zabezpieczenia dowodów. W związku z tym sąd może wydać postanowienie w tej kwestii po umożliwieniu stronie wypowiedzenia się i odniesienia do argumentacji wnioskodawcy. Wyjątkowo sąd może dopuścić zabezpieczenie dowodu bez wezwania przeciwnika, ale tylko w wypadkach ściśle określonych w ustawie, tj. w wypadkach niecierpiących zwłoki, a także wtedy, gdy przeciwnik nie może być wskazany lub gdy miejsce jego pobytu nie jest znane.

Zasadą jest także wezwanie stron na terminu wyznaczony do przeprowadzenia dowodu. Odstępstwo dopuszczalne jest w wypadkach niecierpiących zwłoki. W takich sytuacjach przeprowadzenie dowodu może być rozpoczęte nawet przed doręczeniem wezwania przeciwnikowi.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *