<![CDATA[
Co ma zawierać wniosek o dział spadku:
określa się żądanie działu spadku, który obejmuje majątek wymieniony w spisie inwentarza, albo wskazany jako przedmiot działu,można też wskazać sposób dokonania działu (chociaż nie jest to konieczne),zamieszcza się dane dotyczące stwierdzenia nabycia spadku, spisu inwentarza i testamentu (jeżeli był sporządzony),jeżeli w skład spadku wchodzi nieruchomość, należy przedstawić dowody stwierdzające, że stanowiła własność spadkodawcy,kwotą pieniężną oznacza się wartość dzielonej masy spadkowej.
Informacje dla sądu
Spadkobiercy powinni podać sądowi m.in. informacje, w jaki sposób do tej pory korzystali ze spadku, oraz inne okoliczności, które mogą mieć wpływ na rozstrzygnięcie, co każdy z nich otrzyma ze spadku. Jeżeli przedmiotem działu jest gospodarstwo rolne, to współspadkobiercy powinni podać, kto je prowadzi lub stale w nim pracuje.
W postępowaniu działowym sąd rozstrzyga także o:
istnieniu zapisów, których przedmiotem są rzeczy lub prawa należące do spadku, wzajemnych roszczeniach między współspadkobiercami z tytułu posiadania poszczególnych przedmiotów spadkowych, pobranych pożytków i innych przychodów, poczynionych na spadek nakładów i spłaconych długów spadkowych.
Na żądanie uczestnika działu sąd spadku może przekazać sprawę sądowi rejonowemu, w którego okręgu znajduje się spadek lub jego znaczna część, albo sądowi rejonowemu, w którego okręgu mieszkają wszyscy współspadkobiercy.
Możliwe są trzy rozwiązania, które mogą być wykorzystywane niezależnie do różnych przedmiotów należących do spadku:
• Przyznanie przedmiotu na własność jednemu ze spadkobierców. Jeśli wartość przedmiotu mieście się w schedzie spadkowej – wówczas nie ma potrzeby spłacania pozostałych spadkobierców. Jeśli jednak sam przedmiot, lub suma przedmiotów przydzielonych jednemu ze spadkobierców przekracza wartość schedy – konieczne będzie „spłacenie” pozostałych uprawnionych.
• Fizyczny podział przedmiotu. Jeśli jest to możliwe, sąd, lub strony w umowie , mogą zdecydować o fizycznym dziale przedmiotu:
przedmiotów oznaczonych co do gatunku (np. zboże, węgiel, drewno) – w zasadzie bez ograniczeńprzedmiotów oznaczonych co do tożsamości (dom, działka ) – o ile jest to możliwe (np. dopuszczalne planem zagospodarowania terenu.)podział rzeczy jest niemożliwy, jeśli jest to sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, lub po prostu zdrowym rozsądkiem (nie można np. przepiłować samochodu.)
W ramach podziału nieruchomości budynkowej – można dokonać wydzielenie oddzielnej własności lokalu (np. piętra w domu jednorodzinnym)- o ile jest to zgodne z prawem budowlanym.
• Sprzedaż i podział kwoty uzyskanej ze sprzedaży. Sąd może orzec o sprzedaży danego przedmiotu , dzieląc kwotę uzyskaną ze sprzedaży pomiędzy spadkobierców- proporcjonalnie do posiadanych przez nich udziałów.Zdarza się to w sytuacjach, kiedy nie ma podstaw (lub możliwości- np. spadkobierca jest niewypłacalny) do przekazania przedmiotu na własność jednemu ze spadkobierców, lub do podzielenia fizycznego rzeczy.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.