<![CDATA[
Ponadto pytanie do TK dotyczy także kwestii, czy obwieszczenie Prezydenta RP o wolnych stanowiskach sędziego w SN stanowi akt niewymagający dla swojej ważności kontrasygnaty premiera, a także podstaw rozstrzygania przez SN o statusie sędziowskim osoby powołanej do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego, w tym sędziego SN.
Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych podjęła decyzję o skierowaniu pytań do TK w piątek. Rozpatrywała wówczas odwołanie od uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie z lata zeszłego roku odwołującej mec. Sławomira Zdunka z funkcji przewodniczącego zespołu wizytatorów ORA. ORA podjęła taką uchwałę, gdyż – jak uzasadniono – kandydując wówczas na sędziego Sądu Najwyższego adwokat legitymizował „szereg niekonstytucyjnych zmian w sądownictwie”. Zdunek był wtedy kandydatem do SN, do Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, nie został wybrany.
Skarga ministra sprawiedliwości na tę uchwałę ORA odwołującą z funkcji mec. Zdunka trafiła do Izby Kontroli Nadzwyczajnej SN. Dziekan warszawskiej ORA wniósł zaś o wyłączenie od rozpoznawania tej sprawy wszystkich sędziów tej Izby wskazując na „wątpliwości konstytucyjne co do skuteczności powołania” tych sędziów oraz na ryzyko braku obiektywizmu, gdyż sprawę rozpoznaje Izba, do której kandydował mec. Zdunek.
Izba Kontroli Nadzwyczajnej rozpoznając 17 maja skargę na uchwałę ORA w składzie trzech sędziów – Mirosława Sadowskiego, Tomasza Demendeckiego i Marka Dobrowolskiego – zdecydowała o przedstawieniu TK pytania prawnego odnoszącego się do konstytucyjności zapisów Kodeksu postepowania cywilnego oraz ustawy o SN.
Chodzi m.in. o przepis Kpc mówiący, że „sąd wyłącza sędziego na jego żądanie lub na wniosek strony, jeżeli istnieje okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w danej sprawie”, w zakresie dopuszczalności wniosku o wyłączenie sędziego powołanego przez Prezydenta RP spośród kandydatów wskazanych przez nową Krajową Radę Sądownictwa.
Zapytano także o przepis ustawy o SN mówiący, że Prezydent RP, po zasięgnięciu opinii I prezesa SN, obwieszcza w Monitorze Polskim liczbę wolnych stanowisk sędziego przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach SN w kontekście braku kontrasygnaty premiera dla takiego obwieszczenia.
„Na razie nie ma pisemnego uzasadnienia tego pytania, gdy zostanie ono sporządzone, zostanie przesłane do TK” – powiedział we wtorek PAP Krzysztof Michałowski z zespołu prasowego SN.
O skierowaniu tych pytań do TK jako pierwszy podał portal wpolityce.pl.
We wtorek Izba Cywilna SN rozpatruje zaś zagadnienie prawne dotyczącego tego, czy postanowienie Izby Kontroli Nadzwyczajnej SN o odrzuceniu odwołania krakowskiego sędziego Waldemara Żurka od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, jest ważne i obowiązujące. Pytanie w Izbie Cywilnej wyniknęło na kanwie wniosku sędziego Żurka o wyłączenie wszystkich sędziów Izby Kontroli Nadzwyczajnej SN od rozpoznawania jego odwołania od uchwały KRS. Decyzja Izby Cywilnej ma zapaść najwcześniej około godz. 15.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.