Jak uzyskać zaświadczenie o niekaralności? [FORMULARZE DO POBRANIA]

&lt![CDATA[

Istnieje szereg sytuacji, gdy od konkretnych osób czy podmiotów (firm) wymaga się dostarczenia zaświadczenia o niekaralności.

Mogą tego żądać np. pracodawcy, w zakresie niezbędnym dla zatrudnienia pracownika, co do którego z przepisów ustawy wynika wymóg niekaralności, korzystania z pełni praw publicznych, a także ustalenia uprawnienia do zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej.

Każda osoba lub podmiot mogą też w każdym czasie sami sprawdzić, czy figurują w Krajowym Rejestrze Karnym (art. 7 ustawy o KRK stanowi, że: „Każdemu przysługuje prawo do uzyskania informacji, czy jego dane osobowe zgromadzone są w Rejestrze. Osobie, której dane osobowe znajdują się w zbiorach danych zgromadzonych w Rejestrze, na jej wniosek, udostępnia się informację o treści wszystkich zapisów dotyczących tej osoby.”).

Aby uzyskać zaświadczenie o niekaralności (czyli niefigurowaniu w rejestrze karnym) trzeba złożyć wniosek w formie zapytania. Zapytanie składamy na specjalnym formularzu w punkcie informacyjnym KRK. Najbliższy punkt znajdziemy w pobliskim sądzie okręgowym, a czasem także rejonowym (lista punktów). Tam też otrzymamy formularz do wypełnienia, jeśli nie mamy ze sobą.

Zaświadczenie o niekaralności. Jak wypełnić wniosek?

Osoba fizyczna

Na formularzu u góry po lewej wpisujemy adres do korespondencji, a nieco niżej datę wystawienia. U góry po prawej naklejamy znaczki skarbowe o wartości 30 zł, które kupimy w kasie sądu. Pod znaczkami, po prawej, wpisujemy numer PESEL. Dalej, w punktach od 1 do 10 wpisujemy dane osobowe (imię, nazwisko, itd.). W punkcie 11 wpisujemy do czego zaświadczenie jest nam potrzebne (np. rekrutacja na stanowisko x albo kandydowanie na radnego). W punkcie 12 osoba dorosła zaznacza „Kartoteka karna”. Podpisujemy i gotowe. Po odczekaniu otrzymamy zwrot wniosku – najczęściej z dużą, niebieską pieczątką „nie figuruje” i to jest nasza zaświadczenie o niekaralności.

Należy pamiętać, by do sądu wziąć ze sobą dowód osobisty, który jest sprawdzany przy wydawaniu zaświadczenia.

Możemy też załatwić zaświadczenie przez kogoś zaufanego. Wystarczy wówczas pisemne pełnomocnictwo. Najprostsze pełnomocnictwo brzmi tak: „Ja … (imię i nazwisko oraz numer PESEL), zamieszkały … (adres zamieszkania) upoważniam Panią/Pana… legitymującą/legitymującego się dowodem osobistym (seria…. Nr… wydanym przez…) do wszelkich czynności związanych z uzyskaniem zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego. (data i podpis)”. Jeśli pełnomocnikiem jest członek najbliższej rodziny, tj. małżonek, rodzic, dziecko, dziadek, babcia, wnuk lub rodzeństwo – wówczas nie trzeba wnosić żadnej dodatkowej opłaty skarbowej.  Jeśli naszym pełnomocnikiem jest jednak jakaś osoba spoza najbliższej rodziny – wówczas trzeba kupić znaczek opłaty skarbowej za 17 zł w kasie miejscowego urzędu dzielnicy/miasta/gminy.

Podmiot (np. firma)

Zaświadczenie dla podmiotu może w sądzie (punkcie KRK) uzyskać osoba lub osoby upoważnione do reprezentacji (np. prezes, prokurent, wspólnik, członkowie zarządu) albo pełnomocnik. We wniosku należy podać dane identyfikacyjne podmiotu (nazwa, siedziba, numer KRS albo innego rejestru, np. REGON). Należy też wskazać, w jakim postępowaniu będzie użyte dane zaświadczenie oraz zakres i rodzaj danych. Podpisuje osoba lub osoby umocowane do reprezentacji albo pełnomocnik (trzeba mieć pisemne umocowanie z uiszczoną opłatą w wysokości 17 zł). Opłatę w wysokości 30 zł wnosi się kupując znaczki skarbowe w kasie sądu albo dołączając potwierdzenie przelewu lub uiszczenia opłaty np. na poczcie.

Zaświadczenie o niekaralności. Formularze do pobrania

Zapytanie o udzielenie informacji o osobie – pobierz plik rtf (do edycji) >>>

Zapytanie o udzielenie informacji o osobie – pobierz plik pdf (do druku) >>>

Zapytanie o udzielenie informacji o podmiocie zbiorowym – pobierz plik rtf (do edycji) >>>

Zapytanie o udzielenie informacji o podmiocie zbiorowym – pobierz plik pdf (do druku) >>>

Pełnomocnictwo podmiotu do czynności w KRK – pobierz plik doc >>>

Zaświadczenie o niekaralności. Wniosek online (e-krk)

Zaświadczenie o niekaralności można uzyskać także online wizyty w sądzie. Służy do tego system e-krk (link), gdzie zarówno osoba fizyczna, jak i podmiot może założyć sobie darmowe konto i wnioskować. Podpisanie e-wniosku możliwe jest na dwa sposoby: albo wykupionym bezpiecznym podpisem elektronicznym, weryfikowany certyfikatem kwalifikowanym, albo podpisem potwierdzonym darmowym profilem zaufanym eGO. Aby zarejestrować konto w systemie e-krk podajemy podstawowe dane, adres skrzynki e-mail oraz nadajemy hasło i przepisujemy z obrazka kod zabezpieczający. Na podany adres e-mail przyjdzie nasz identyfikator oraz link aktywujący konto. Po zalogowaniu się klikamy w zakładkę „Do pobrania” i wypełniamy online wybrane zapytanie. Wypełniony wniosek należy podpisać i opłacić przelewem (pobierana jest niewielka prowizja – maksymalnie 1%). Gotową odpowiedź z e-krk otrzymamy na konto w formie pliku xml. Zapisujemy go na komputerze i klikamy na koncie zakładkę „Wizualizacja”. Tam dodajemy plik xml i otrzymujemy w odpowiedzi paczkę dokumentów w formacie zip. 

System e-krk można też przełączyć na wersję w języku angielskim, francuskim lub niemieckim (ikonki po prawej u góry)

Zaświadczenie o niekaralności. Opłaty

Opłata za wydanie zaświadczenia o niekaralności wynosi 30 złotych (zarówno dla osoby, jak i dla podmiotu).

Jeśli wniosek został złożony elektronicznie poprzez system e-krk – wtedy opłata jest niższa i wynosi 20 złotych.

Opłatę wnosi się kupując znaczki skarbowe w sądzie (naklejane na wniosek) albo przelewem na konto ministerstwa sprawiedliwości:

Ministerstwo Sprawiedliwości, Al. Ujazdowskie 11, 00-950 WarszawaNBP O/O WarszawaPL 77 1010 1010 0400 1922 3100 0000Narodowy Bank PolskiOddział Okręgowy WarszawaPlac Powstańców Warszawy 400-950 Warszawa

W tytule przelewu należy wskazać: imię i nazwisko osoby lub nazwę podmiotu, którego dotyczyć ma informacja z rejestru, oraz datę oznaczoną we wniosku lub zapytaniu jako data wystawienia. Potwierdzenie dokonania przelewu lub dowód uiszczenia opłaty na poczcie dołączamy do wniosku.

Od opłaty zwolnieni są m.in. będący wolontariuszami kandydaci na kierowników wypoczynku lub wychowawców wypoczynku (kolonii szkolnych).

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *