<![CDATA[
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 6 marca 2019 r. uwzględnił skargę spółki z o. o. na odmowę prezydenta miasta w sprawie zwrotu części kwoty z tytułu opłaty za wydanie karty pojazdu dla pojazdu. WSA orzekł, że czynność włodarza była bezskuteczna i stwierdził, że skarżącej przysługuje uprawnienie do zwrotu części opłaty w kwocie 425 zł. W drugim punkcie wyroku zasądził od organu pełną kwotę 597 zł – tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (w tym kosztów adwokata).
Prezydent złożył na postanowienie zażalenie, żądając obniżenia zasądzonej kwoty do wysokości 207 zł. W uzasadnieniu podniósł, że wpis w sprawie został ustalony zarządzeniem zastępcy przewodniczącego Wydziału II, na kwotę 100 zł. Obliczono ją na podstawie § 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi jako wpis stosunkowy.
Organ dodał, że zarządzenie o ustaleniu wpisu nie było kwestionowane przez spółkę. Zatem konsekwencją uznania, że sprawa dotyczy należności pieniężnej i pobrania wpisu stosunkowego musi być ustalenie wysokości stawki minimalnej wynagrodzenia adwokata na podstawie art. § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie. Stawka jest więc zależna od należności pieniężnej, której sprawa dotyczy.
Prezydent był zdania, że skoro sąd uznał, iż chodzi właśnie o taką należność, to powinien zasądzić na rzecz spółki, tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, kwotę 90 zł, wyliczoną na podstawie § 2 pkt 1 w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości. Nie byłoby bowiem dopuszczalne w tej samej sprawie pobranie wpisu stosunkowego oraz zasądzenie kosztów wynagrodzenia adwokata według stawki stałej, a nie stosunkowej.
29 lipca br. WSA przyznał prezydentowi rację. Na wstępie przypomniał treść § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie stawki, według której minimalne wynoszą w pierwszej instancji:
a) w sprawie, której przedmiotem zaskarżenia jest należność pieniężna – stawkę obliczoną na podstawie § 2,b) za sporządzenie skargi i udział w rozprawie w sprawie skargi na decyzję lub postanowienie Urzędu Patentowego – 1200 zł,c) w innej sprawie – 480 zł.
Stwierdził też, że według § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia z 22 października 2015 r. stawki minimalne wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy do 500 zł – 90 zł.
Według sądu, przedmiotem sprawy była kwestia odmowy przez organ zwrotu części kwoty z tytułu opłaty za wydanie karty pojazdu w wysokości 425 zł. (czyli do kwoty 500). Zatem zasadnym było zasądzenie od organu na rzecz spółki kwoty 207 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, na którą składa się uiszczony wpis sądowy w wysokości 100 zł, wynagrodzenie pełnomocnika skarżącej będącego adwokatem w wysokości 90 zł (ustalone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r.) oraz uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.
Postanowienie WSA w Białymstoku sygn. II SA/Bk 62/19
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.