Komornik podaje zły adres, ale bank i tak blokuje konto

&lt![CDATA[

Problemem jest samo uzyskanie informacji, ponieważ brak procedur pozwalających wyjaśniać sprawy przez telefon. Jak mówili PAP i urzędnicy, i eksperci rynku finansowego, w lepszej sytuacji są dłużnicy, którzy mając problemy zamykają konto i wyjeżdżają z Polski, a komornik nie mogąc ich znaleźć, zamyka sprawę.

Fundacja Pomocy Zadłużonym Eurolege poinformowała PAP, że na podstawie obserwacji kierowanych do fundacji spraw notuje „średnio miesięcznie kilkadziesiąt przypadków, gdzie egzekucja komornicza prowadzona jest na podstawie dokumentów sądowych niedoręczonych na właściwy adres zamieszkania osoby pozwanej”. Eurolege wskazuje, że czasem rodzina lub pełnomocnik nie informują o korespondencji. Fundacja szacuje na podstawie doświadczeń, że „niewielki odsetek (ok. 2 proc.) stanowią osoby dotknięte skutkami doręczenia korespondencji sądowej/urzędowej na nieaktualny adres”. To problemy Polaków zarówno w Polsce jak i na emigracji.

Polaków na emigracji było na koniec 2017 r. ponad 2,5 mln – takie szacunki GUS przedstawił w listopadzie ub.r., a ponad 80 proc. mieszka poza Polską przynajmniej rok.

PAP w ostatnich miesiącach spotkała się z sygnałami od Polonii w Kanadzie o blokadach komorniczych na koncie, spowodowanych wysyłaniem przez polskich urzędników korespondencji na nieaktualne adresy, choć urzędnicy ci mieli do dyspozycji właściwe dokumenty. Urzędnicy kierowali sprawy do sądu, który orzekał o egzekucji komorniczej. Część takich spraw jest przez Polonusów zawiniona, ale w części winni są nierzetelni urzędnicy.

Proszący o anonimowość rozmówca PAP zorientował się podczas pobytu w Polsce, że komornik zajął konto w ING Banku Śląskim. Domyślił się, że sprawa może dotyczyć dawno sprzedanej nieruchomości. „Wystarczyła stanowcza rozmowa, w tym o aktualnym adresie, i urząd gminy wycofał roszczenie jako niezasadne. Rzecz była względnie prosta, ponieważ byłem w Polsce” – dodał.

Z kolei rozmówczyni, również zastrzegająca anonimowość, ponieważ sprawa trwa, dowiedziała się o blokadzie po zalogowaniu się na konto w Alior Banku. „Komornik poprosił o osobiste stawiennictwo, a kiedy poinformowałam, że mieszkam w Toronto, nie znalazł rozwiązania” – podsumowała. Pani po samodzielnym dochodzeniu ustaliła, że jedna z warszawskich dzielnic domagała się zaległej opłaty, ale choć urzędnicy dysponowali adresem w Kanadzie oraz adresem polskiego pełnomocnika, wysyłali latami korespondencję pod nieaktualny polski adres, a następnie ten adres przekazali sądowi i komornikowi.

Biuro prasowe Alior Banku zapytane przez PAP o zasady przyjmowania blokad i weryfikacji danych odpowiedziało, że „zajęcie rachunku bankowego klienta następuje w formie elektronicznego zawiadomienia opatrzonego kwalifikowanym podpisem elektronicznym, wysłanego przez organ egzekucyjny za pośrednictwem systemu teleinformatycznego Ognivo (system prowadzony przez Krajową Izbę Rozliczeniową – PAP). Zajęcie zostaje automatycznie założone na podstawie wskazanych na zawiadomieniu danych numerycznych, tj. NIP, REGON lub PESEL”. Bank podkreślił, że w przypadku omyłek to „organ egzekucyjny ma obowiązek poinformowania banku o zaistniałej sytuacji i anulowania zajęcia”, zaś „bank ma możliwość identyfikacji ewentualnych niezgodności dopiero po wpływie zajęcia, wtedy też, w zależności od wyniku weryfikacji może poinformować o tym fakcie organ egzekucyjny”.

Jednak w żadnym z opisanych przypadków bank nie zauważył, że adres klienta w bazie danych nie zgadzał się z adresem, którym posługiwał się komornik.

Rzecznik prasowy Izby Komorniczej w Warszawie Krzysztof Pietrzyk przekazał PAP, że komornik przesyła informację na adres podany przez wierzyciela sądowi, „a kiedy już wierzyciel udaje się do komornika, posługuje się tymi samymi danymi, których użył w sądzie”. Nie odpowiedział jednak na pytanie, czy sytuacje, jak opisane nie powinny być przyczynkiem do zmian w prawie.

Jak przekazał PAP Przemysław Barbrich, dyrektor Zespołu PR Związku Banków Polskich, stanowisko Zespołu Prawno-Legislacyjnego ZBP jest takie, że „banki posiadają odpowiednie procedury w zakresie egzekucji z rachunków bankowych, które zasadniczo uniemożliwiają popełnienie błędów w zakresie obowiązków ciążących na banku”. Jeśli natomiast chodzi o błędny adres, „w orzecznictwie przyjmuje się, że do skutecznego zajęcia rachunku bankowego dłużnika wystarczające jest podanie jego imienia i nazwiska, natomiast adres dłużnika, nawet błędny, nie ma znaczenia” – takie jest stanowisko Zespołu Prawno-Legislacyjnego ZBP.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *