Mazur o 30-leciu KRS: Rada będzie działać tak jak dotychczas

&lt![CDATA[

Przemówienie sędziego Mazura otworzyło w poniedziałek uroczyste obchody z okazji 30-lecia Krajowej Rady Sądownictwa zorganizowane na Zamku Królewskim w Warszawie. Przewodniczący KRS wskazał na nieobecność na uroczystości sędziów będących członkami Rady w poprzednich kadencjach. „Zaproszenia zostały w tej części przyjęte w stosunkowo niewielkiej liczbie. Tego rodzaju nieuczestniczenie w obchodach 30-lecia jest pewnego rodzaju deprecjonowaniem tego całościowego dorobku Rady zbieranego od lutego 1990 r.” – zaznaczył. Jak ocenił „to nie jest zachowanie właściwe”.

Mazur wyraził przy tym nadzieję na kolejne 30 lat pracy KRS jako instytucji. „Chyba że ustawodawca konstytucyjny zdecyduje inaczej” – zastrzegł.

Zapewnił też, że KRS w tym – jak ocenił – skomplikowanym okresie, jako element sytemu będzie pracować i wykonywać swoje obwiązki tak jak dotychczas.

Do uczestników uroczystości list skierował prezydent Andrzej Duda. Odczytał go prezydencki minister Andrzej Dera.

„Działając w obrębie swoich konstytucyjnych uprawnień oraz w ramach określonego ustawami procesu legislacyjnego demokratycznie wybrany Sejm i Senat przyjęły ustawę dotyczącą wyłaniania składu KRS. Ustawa jest obecnie wiążącym, zgodnym z konstytucją prawem, co na wniosek samej KRS potwierdził niespełna rok temu TK” – przypomniał prezydent w liście.

Jak dodał „sądy, jako organy demokratycznego państwa, pełnią wobec obywateli rolę służebną, jest to podstawowe i rozstrzygające kryterium oceny ich organizacji i funkcjonowania”. „Tę fundamentalną prawdę warto stale podkreślać, ponieważ zakres władzy sądów nad poszczególnymi osobami, rodzinami, przedsiębiorstwami, a nawet całymi grupami społecznymi jest olbrzymi” – zaznaczył.

„Stan sędziowski, jeżeli ma się cieszyć prestiżem i prawidłowo wypełniać swoje powinności nie może być społecznie wyobcowany i niepodlegający jakiejkolwiek kontroli demokratycznej” – podkreślił prezydent. Jak wskazał – „jestem pewien, że nowy tryb wyłaniania członków KRS sprawi, że również w tym aspekcie nasze normy ustrojowe będą odpowiadać wysokim standardom”.

Z kolei wiceminister sprawiedliwości Anna Dalkowska w swoim przemówieniu oceniła, że obowiązujące obecnie standardy wyboru członków, działania i procedowania Rady „są najwyższe w dotychczasowej historii funkcjonowania tego organu”.

Jej zdaniem na mocy nowelizacji przepisów o KRS z grudnia 2017 r. nastąpiła pełna demokratyzacja modelu wyboru sędziów-członków Rady poprzez zapewnienie społeczeństwu pośredniego wpływu na ich wybór. Dalkowska zwróciła przy tym uwagę, że wybór członków KRS dokonywany jest obecnie przez Sejm wyłącznie spośród kandydatów popartych przez 25 sędziów lub 2 tys. obywateli. Do 2018 r. sędziowskich członków KRS wybierały zebrania przedstawicieli zgromadzeń sędziów.

Jak dodała Dalkowska, również sposób procedowania i zaskarżania uchwał KRS wskazuje na całkowitą – jej zdaniem – niezależność tego organu od władzy ustawodawczej i wykonawczej.

Jak przypomniał z kolei w swym wystąpieniu prokurator krajowy Bogdan Święczkowski początkowo ustawodawca zdecydował, aby sędziów do KRS wybierali sami sędziowie. „Doprowadziło to przez lata do wypaczenia idei demokratycznego wpływu obywateli RP na funkcjonowanie tak istotnego dla systemu wymiaru sprawiedliwości organu” – ocenił Święczkowski.

Prokurator krajowy dodał, że w związku z tym niezwykle ważny w dotychczasowej historii Rady jest rok 2018. „Wówczas ukonstytuowała się KRS w aktualnym składzie i właśnie wtedy przywrócono istotę demokratycznego funkcjonowania Rady, która była głównym powodem jej utworzenia w 1989 r. (…) Dzięki temu ukonstytuowała się nowa Rada, która sprzeciwia się przekształceniu wymiaru sprawiedliwości w zamkniętą korporację” – podkreślił. Wskazał, że KRS „przyczynia się do odzyskiwania autorytetu i zaufania społecznego wymiaru sprawiedliwości”.

W obchodach uczestniczyli też m.in. wiceminister sprawiedliwości Marcin Romanowski, prezes Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego Tomasz Przesławski, wojewoda mazowiecki Konstanty Radziwiłł, prezesi sądów oraz rzecznik dyscyplinarny sędziów Piotr Schab wraz z zastępcami.

Krajowa Rada Sądownictwa została utworzona na mocy ustawy z grudnia 1989 r. Pierwszym przewodniczącym Rady był sędzia Stanisław Zimoch wybrany podczas posiedzenia inaugurującego działalność KRS w lutym 1990 r. Zgodnie z konstytucją KRS „stoi na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów”. Rada posiada m.in. uprawnienia do przedstawiania prezydentowi kandydatów do stanowisk sędziowskich wszystkich szczebli. KRS opiniuje także projekty aktów prawnych i ma kompetencję zgłaszania wniosków do Trybunału Konstytucyjnego w zakresie ustawodawstwa dot. sądownictwa.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *