<![CDATA[
Jak dodano w komunikacie, nowy termin egzaminów minister sprawiedliwości wyznaczył po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Adwokackiej oraz Krajowej Rady Radców Prawnych.
„Dziekani okręgowych rad adwokackich i okręgowych izb radców prawnych, przy których mają swe siedziby komisje egzaminacyjne, poinformowali o zapewnieniu sal spełniających wymogi prawidłowego przeprowadzenia egzaminów, w tym zachowania odpowiednich warunków, zgodnych z wytycznymi Głównego Inspektora Sanitarnego” – poinformował resort sprawiedliwości.
Jak sprecyzowało MS, dotyczy to „zwłaszcza powierzchni sal, uzależnionej od liczby zdających, przy zachowaniu co najmniej dwóch metrów odstępu między uczestnikami egzaminu, a także zapewnienia odpowiednich środków bezpieczeństwa”.
„Wyznaczenie dodatkowego terminu egzaminów nastąpiło po uzyskaniu przez ministra sprawiedliwości rekomendacji GIS oraz wejściu w życie rozporządzenia Rady Ministrów z 16 maja br. w sprawie ustanowienia ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii” – zaznaczył resort. Na tej podstawie spod obowiązujących zakazów i ograniczeń wyłączono m.in. organizację i przeprowadzanie egzaminów adwokackiego i radcowskiego.
Egzaminy zostaną przeprowadzone przez komisje egzaminacyjne powołane jeszcze do planowanych egzaminów marcowych przez ministra sprawiedliwości i wskazane w ogłoszeniach zamieszczonych w Biuletynie Informacji Publicznej 4 grudnia ub.r.
Pierwotne terminy egzaminów wyznaczono zwyczajowo na 24-27 marca, jednak przypadły one na początek epidemii koronawirusa w Polsce. „W trosce o bezpieczeństwo publiczne i zdrowie ponad 3 tys. 600 zdających egzaminy, członków komisji, osób wsparcia administracyjnego i technicznego oraz ich rodzin, minister sprawiedliwości zarządził przesunięcie terminu tych egzaminów. Decyzję tę poprzedziło uzyskanie rekomendacji Głównego Inspektora Sanitarnego” – informowano wówczas.
O planach wyznaczenia nowych terminów tych egzaminów w końcu czerwca przedstawiciele MS mówili już od około miesiąca. „W ostatnich tygodniach jedną z ważnych rzeczy, która dotyka tysięcy młodych prawników jest fakt, że w związku z koronawirusem przesunięte zostały terminy zwyczajowo organizowanych na koniec marca egzaminów zawodowych. To jest bardzo ważne, jeśli nie najważniejsze, doświadczenie zawodowe osób po aplikacji” – wskazywał na początku maja wiceminister sprawiedliwości Sebastian Kaleta. Dodawał wówczas, że „aktualnie zagrożenie epidemiczne i formy oraz możliwości przeprowadzenia takiego egzaminu wskazują, że być może uda się je przeprowadzić na koniec czerwca”.
Ministerstwo przypomniało także, że po odwołaniu egzaminów marcowych wprowadzone zostały w ramach tzw. tarczy antykryzysowych przepisy korzystne dla osób, które przystąpią do dodatkowych egzaminów. Przyznane zostało im prawo do dodatkowego 7–dniowego bezpłatnego urlopu oraz prawo do urlopu płatnego, w części niewykorzystanej w marcu z powodu odwołania egzaminu.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.