<![CDATA[
W środę niektóre media, powołując się na dane Najwyższej Izby Kontroli podały, że w 2018 roku wydatki Trybunału Konstytucyjnego wzrosły o 2,3 mln zł. Jak podkreślono, jednym z kosztowniejszych zakupów TK był samochód osobowy za 181 tys. zł., którym – zdaniem mediów – nie wiadomo kto dysponuje.
W odpowiedzi na te publikacje rzeczniczka Trybunału Konstytucyjnego Aleksandra Wójcik poinformowała PAP, że wzrost kosztów funkcjonowania TK w 2018 roku spowodowany był m. in. wzrostem wydatków na uposażenia sędziów w stanie spoczynku i uposażeń rodzinnych, wzrostem podstawy naliczania oraz zwiększoną liczbą wypłacanych świadczeń.
„Czynniki te wynikają z obowiązujących przepisów prawa. We wskazanym okresie konieczne było również przeprowadzenie niezbędnych remontów” – podkreśliła Wójcik.
Wójcik dodała, że nowy samochód został zakupiony w miejsce wycofanego z eksploatacji dziesięcioletniego pojazdu. „Nieprawdą jest, że nie wiadomo, kto nim dysponuje. W jednej z odpowiedzi informowałam, że samochód pozostaje do dyspozycji sędziów Trybunału, Kancelarii i Biura Służby Prawnej Trybunału Konstytucyjnego” – podkreśliła Wójcik.
Media informowały również, że w ubiegłym roku Trybunał Konstytucyjny wydał najmniej wyroków od 20 lat. W odpowiedzi na te doniesienia rzeczniczka TK zaznaczyła, że „niezawisłość sędziowska, różnorodność oraz złożoność rozpoznawanych przez TK spraw, a także fakt, że rozstrzygane są w różnych liczebnie składach (trzyosobowym, pięcioosobowym, pełnym składzie) sprawiają, że działalność orzecznicza Trybunału wymyka się sztywnym prawidłom statystyk”.
Wójcik dodała, że rok 2015 był szczególny w działalności orzeczniczej TK z uwagi na wpływ znacznej liczby spraw związanych z ustawą o grach hazardowych. Jak wskazała, przeszło 43 proc. wszystkich spraw, jakie wpłynęły w 2015 r. dotyczyło gier hazardowych.
Podkreśliła też, że na pracę TK w latach 2016-2018 miały wpływ zmiany w składzie Trybunału i konieczność wykorzystania zaległych urlopów przez sędziów.
„W latach 2016-2017 zwolniły się stanowiska sześciu sędziów TK, co skutkowało koniecznością wyboru nowych sędziów. Od 2017 r. przyjęto praktykę wykorzystywania przez sędziów zaległych urlopów wypoczynkowych. Spowodowało to, że część z nich była wyłączona z orzekania. Takie działanie wynikały z przepisów Kodeksu pracy. Uniknięto tym samym konieczności wypłacania z budżetu państwa sędziom ekwiwalentów za niewykorzystany urlop” – podała Wójcik.
Dodała, że w wpływ na pracę TK w tym czasie miały także zmiany przepisów związanych z organizacją i trybem postępowania przed Trybunałem oraz zmiany organizacyjne, w tym likwidacja Biura Trybunału Konstytucyjnego.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.