Pełnomocnicy sędziego Łączewskiego chcą, by sąd zwrócił się do TSUE ws. systemu wymiaru sprawiedliwości w Polsce

&lt![CDATA[

Podczas poniedziałkowego niejawnego posiedzenia Sąd Dyscyplinarny przy Sądzie Apelacyjnym w Krakowie zajmował się rozpatrzeniem wniosku prokuratury o uchylenie immunitetu sędziemu Wojciechowi Łączewskiemu.

Jak poinformowali po posiedzeniu dziennikarzy pełnomocnicy sędziego, zwrócili się oni do sądu o zadanie pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Chcą, by ten – jak mówił adw. Artur Pietryka – ocenił, „czy system wymiaru sprawiedliwości w elemencie dyscyplinarnym, czyli dotyczącym sędziów i tego, jak oni pełnią służbę, spełnia wymogi, jakie stawiają przed nim regulacje unijne – Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ale też polska Konstytucja”.

Następne posiedzenie w tej sprawie odbędzie się 15 marca.

„To odroczenie jest spowodowane między innymi tym, że sąd powziął pewne argumenty, i zastanowi się czy w takiej sytuacji, kiedy jedynym organem, który można zapytać o to, czy to, co mamy spełnia wymogi jest Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – nie zapytać go o to” – powiedział Pietryka. „To jest pierwszy krok, ponieważ nie mamy jeszcze postawienia (sądu – PAP) o skierowaniu pytania prejudycjalnego” – wyjaśnił.

„Obecnie rządzący wprowadzili istotne, fundamentalne zmiany w tym zakresie, a my te zmiany wskazujemy jako powodujące pewne wątpliwości co do tego, jak i czy nasze sądy dyscyplinarne są niezawisłe, i jak tę niezawisłość należy pojmować” – ocenił adw. Pietryka.

Doprecyzowując treść pytania, które ewentualnie miałby zadać sąd, adw. Beata Czechowicz wyjaśniła, że związane byłoby ono z oceną „czy aktualne przepisy o postępowaniu dyscyplinarnym, które są nowymi przepisami, odpowiadają regułom demokratycznego państwa prawa według standardów prawa międzynarodowego, europejskiego, które wyznacza kanon przepisów, które muszą być gwarantowane w każdym postępowaniu o charakterze penalnym, między innymi w tym”. „Uważamy, że mamy szanse doprowadzić – o ile oczywiście sąd podejmie naszą inicjatywę – do zweryfikowania tych przepisów” – dodała.

Jej zdaniem, złożony przez pełnomocników wniosek „jest dość obszerny, bogaty w argumentację prawną, będącą także argumentacją prawną międzynarodową”. Podkreśliła, że teraz sąd „chce mieć szansę na namysł prawny, bo sprawa jest precedensowa, skomplikowana i wymaga refleksji”.

Z kolei sędzia Łączewski – pytany o to, jak skomentuje całą sprawę – zwrócił uwagę na to, że mimo medialnych ataków na jego osobę, nie może „bronić się medialnie”. „Ja nie mogę ujawnić materiałów z postępowania przygotowawczego, więc w tej sytuacji pozostaje mi czekać w spokoju na orzeczenie sądu dyscyplinarnego. Podtrzymuję to, co powiedziałem – zawsze ufałem i wierzyłem w sprawiedliwość, w niezawisłych sędziów i niezależne sądy” – mówił dziennikarzom.

Podkreślił jednak, że czuje się „delikatnie nieswojo” w sytuacji, gdy „wniosek składa prokurator podległy ministrowi sprawiedliwości, do sprawy przystępują rzecznicy dyscyplinarni – zastępcy rzeczników dyscyplinarnych, powołanych przez ministra sprawiedliwości, i orzekają sędziowie, którzy są również powołani przez ministra sprawiedliwości”. „Jest to w dalszym ciągu ta sama osoba” – ocenił Łączewski.

Jeżeli sąd zgodzi się na uchylenie mu immunitetu, prokuratura będzie mogła przedstawić sędziemu zarzuty i ewentualnie skierować akt oskarżenia do sądu, przed którym będzie toczyło się postępowanie karne.

Wniosek, który prokuratura skierowała do sądu 21 marca, dotyczy złożenia przez Łączewskiego doniesienia o przestępstwie, którego nie było, i składania fałszywych zeznań.

Z ustaleń śledztwa wynika – poinformowała Prokuratura Regionalna w Krakowie – że wbrew złożonemu przez sędziego zawiadomieniu o przestępstwie nie doszło do włamania do prowadzonych przez niego pod fikcyjnymi nazwiskami kont na Twitterze.

Jak wskazują również zgromadzone dowody, sędzia zeznał nieprawdę, że to rzekomy włamywacz namawiał w internetowej korespondencji osobę, którą wziął za redaktora naczelnego „Newsweeka” Tomasza Lisa, do prowadzenia antyrządowej kampanii, a także bez wiedzy sędziego zrobił i wysłał za pośrednictwem Twittera jego zdjęcie. Fotografia miała być dowodem, że właścicielem konta zarejestrowanego na fałszywe nazwisko „Krzysztof Stefaniak” jest właśnie sędzia Wojciech Łączewski.

Zlecona przez prokuraturę ekspertyza z zakresu informatyki jednoznacznie wykazała, że nikt poza sędzią Wojciechem Łączewskim nie miał dostępu do jego urządzeń elektronicznych i kont na Twitterze. Zeznania świadków przeczą zaś wersji zdarzeń przedstawionych przez sędziego.

W lutym 2016 r. sędzia Łączewski złożył w Prokuraturze Okręgowej w Warszawie ustne zawiadomienie, że nieznana mu osoba włamała się na jego konta prowadzone pod fikcyjnymi nazwiskami na Twitterze i w jego imieniu prowadziła korespondencję.

W zawiadomieniu do prokuratury sędzia zwrócił się o ściganie osoby, która między 16 a 28 stycznia 2016 r. miała podszywać się pod niego na Twitterze w celu wyrządzenia mu szkody osobistej. W sprawie zostało wszczęte śledztwo.

Sędzia złożył zawiadomienie po ukazaniu się 29 stycznia 2016 r. w portalu Kulisy24.com publikacji „Zaplątany sędzia”, w której autorzy – nie wymieniając z nazwiska sędziego Wojciecha Łączewskiego – opisywali, że znany sędzia za pośrednictwem Twittera nawiązał prywatną korespondencję z osobą, którą wziął za Tomasza Lisa, i namawiał ją do przyjęcia nowej strategii w politycznej walce z rządem.

Według autorów publikacji, sędzia prowadził z tą osobą internetowe rozmowy, posługując się kontami zarejestrowanymi na fikcyjne nazwiska. Aby udowodnić swoją prawdziwą tożsamość, przesłał rozmówcy swoje zdjęcie. Dziennikarze, chcąc wykluczyć prowokację i potwierdzić, że autorem korespondencji jest rzeczywiście znany sędzia, zaproponowali mu spotkanie w wyznaczonym miejscu i czasie.

W kolejnej publikacji, która ukazała się w „Warszawskiej Gazecie” w lutym 2016 r., ujawniono, że opisanym przez Kulisy24.com sędzią jest Wojciech Łączewski.

W toku śledztwa, wszczętego w wyniku zawiadomienia złożonego przez sędziego Łączewskiego, prokuratura zleciła ekspertyzę z zakresu informatyki, przesłuchała licznych świadków i uzyskała w ramach międzynarodowej pomocy prawnej informacje od amerykańskiej firmy Twitter.

Z opinii biegłego wynika, że nie doszło do włamania do kont, które sędzia prowadził na Twitterze pod fikcyjnymi nazwiskami „Marek Matusiak” i „Krzysztof Stefaniak”. Biegły nie znalazł również śladów świadczących o tym, że nieuprawnione osoby miały dostęp do komputerów, tabletu, telefonu sędziego.

Na dysku sędziego biegły odnalazł zdjęcie, które zostało wykonane jego telefonem i zostało automatycznie, poprzez usługę iCloud, przesłane do zsynchronizowanego z tym telefonem komputera sędziego. Czas wykonania fotografii jest tożsamy z czasem rozmowy na Twitterze i koresponduje z jej treścią. Sposób ustawienia aparatu wskazuje, że zdjęcie zrobił sobie osobiście Łączewski.

Przesłuchany w charakterze świadka znajomy sędziego zaprzeczył, by umawiał się z nim w tym samym miejscu i czasie, które wyznaczyli Łączewskiemu dziennikarze. Stoi to w sprzeczności z zeznaniami Łączewskiego, według którego pojawił się przed wskazanym przez dziennikarzy blokiem na warszawski Wilanowie, aby odebrać książkę od znajomego.

Wnikliwa analiza materiału dowodowego wykazała – czytamy w komunikacie prokuratury – że nie doszło do nielegalnego przejęcia przez osobę trzecią kont na Twitterze, prowadzonych przez sędziego Łączewskiego. Doprowadziło to w maju 2018 r. do umorzenia wszczętego po zawiadomieniu sędziego śledztwa.

Ustalone przez prokuraturę okoliczności jednoznacznie podważają prawdziwość złożonego przez sędziego doniesienia o przestępstwie i jego zeznań. Wskazują, że sędzia dopuścił się czynów z artykułów 238 i 233 kodeksu karnego, polegających na złożeniu zawiadomienia o przestępstwie, którego nie było i fałszywych zeznań – poinformowała w komunikacie PR.

Zgodnie z ustawą Prawo o ustroju sądów powszechnych, postępowanie przygotowawcze w tym zakresie może być kontynuowane jedynie po wydaniu przez właściwy sąd dyscyplinarny uchwały, zezwalającej na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *