<![CDATA[
W projekcie nowelizacji Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz innych ustaw Ministerstwo Sprawiedliwości planuje wprowadzenie instytucji alimentów natychmiastowych, która w założeniu ma ułatwić dzieciom szybsze otrzymanie środków utrzymania. Ich wysokość będzie z góry określona i uzależniona m.in. od ilości dzieci, pochodzących od tych samych rodziców, na które będzie wnoszone powództwo. Nie będzie natomiast uwzględniała indywidualnych potrzeb uprawnionego.
Wysokość alimentów
Według założeń projektu dziecku powinny przysługiwać świadczenia alimentacyjne w wysokości:
38% kwoty przeliczeniowej względem jednego dziecka,34,5% kwoty przeliczeniowej na każde z dwojga dzieci pochodzących od tych samych rodziców,31% kwoty przeliczeniowej na każde z trojga dzieci pochodzących od tych samych rodziców,27,5% kwoty przeliczeniowej na każde z czworga dzieci pochodzących od tych samych rodziców,24% kwoty przeliczeniowej na każde z pięciorga i więcej dzieci pochodzących od tych samych rodziców.
Kwota przeliczeniowa oraz wysokość natychmiastowych świadczeń alimentacyjnych będzie określana w obwieszczeniu Ministra Sprawiedliwości w terminie do dnia 30 listopada każdego roku, w oparciu o podwójną kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego zgodnie z ustawą z dnia 10 października 2002 r o minimalnym wynagrodzeniu za pracę na następny rok, podzieloną przez sumę współczynnika dzietności, ogłaszanego przez Główny Urząd Statystyczny za rok poprzedni, i liczby 2.
Pozew o alimenty natychmiastowe
Pozew będzie składany na urzędowym formularzu, który będzie dostępny dostępny zarówno na internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości, jak i w budynkach sądów.Według projektu nowelizacji rozporządzenia w sprawie określenia wzorów i sposobu udostępniania urzędowych formularzy pism procesowych w postępowaniu cywilnym nowy formularz będzie oznaczony symbolem PAN.Do pozwu należy dołączyć oświadczenie powoda lub jego przedstawiciela ustawowego o:
uzyskiwanych dochodach;kosztach utrzymania;liczbie dzieci, pochodzących od tych samych rodziców, uprawnionych do świadczeń alimentacyjnych;niewywiązywaniu się przez pozwanego z obowiązku dostarczania środków utrzymania na rzecz powoda;niewszczęciu przez rodziców małoletniego powoda sprawy o rozwód lub o separację.
Oświadczenie będzie składane pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
Należy pamiętać aby wskazać aktualny adres zamieszkania pozwanego, gdyż brak możliwości doręczenia alimentacyjnego nakazu zapłaty będzie skutkował jego uchyleniem. Podobny skutek powstanie w sytuacji gdyby doręczenie mu tego nakazu nie mogło nastąpić w kraju.
W pozwie powinno się wskazać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Dowodów tych jednak nie dołącza się do pozwu z wyjątkiem odpisu aktu urodzenia powoda.
Do pozwu należy dołączyć oryginał odpisu skróconego aktu urodzenia dziecka, a nie kserokopie.
Alimentacyjny nakaz zapłaty
Sąd będzie rozpoznawał pozew niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia jego wniesienia. Jednakże w sytuacji, gdy powód będzie żądał zasądzenia natychmiastowych świadczeń alimentacyjnych za okres przed dniem wniesienia pozwu lub kwoty odmiennej niż ta, która wynika z ustawowego przelicznika, będzie wyznaczana rozprawa, co spowoduje rozpoznanie sprawy na zasadach ogólnych.
Alimentacyjny nakaz zapłaty stanie się natychmiast wykonalny po upływie terminu do zaspokojenia roszczenia. W przypadku wniesienia zarzutów sąd będzie mógł na wniosek pozwanego wstrzymać wykonanie nakazu.Pozwany będzie miał prawo do wniesienia zarzutów. Jeżeli tego skutecznie nie zrobi, to nakaz będzie miał skutki prawomocnego wyroku.
Alimenty na starych zasadach wciąż możliwe
Tradycyjna droga dochodzenia alimentów będzie nadal możliwa. Rodzice powinni mieć zatem wybór: żądać świadczeń natychmiastowych bądź w tradycyjny sposób ubiegać się o alimenty, których wysokość zależy od potrzeb dziecka i możliwości rodzica.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.