<![CDATA[
Jednym z obecnych wymogów, aby kandydat został urzędnikiem konsularnym jest zdanie odpowiedniego egzaminu oraz odbycie szkolenia przedegzaminacyjnego. Według nowych przepisów, dyrektor generalny służby zagranicznej będzie mógł zwolnić kandydata z obowiązku uczestniczenia w całości lub części szkolenia, jeśli „posiadana przez niego wiedza, doświadczenie zawodowe i umiejętności” dają gwarancję właściwego wykonywania funkcji konsularnych w danym państwie.
Zwolniona z uczestniczenia w szkoleniu oraz złożenia egzaminu konsularnego będzie mogła być osoba, która w okresie 12 miesięcy przed datą wyznaczenia na kandydata, złożyła egzamin w związku z wcześniejszym wyznaczeniem na urzędnika lub przestała pełnić funkcje konsularne nie dawniej niż 12 miesięcy przed wyznaczeniem na kandydata.
Jeśli kandydat zostanie zwolniony ze szkolenia przedegzaminacyjnego, to zgodnie z nowelą, będzie musiał uczestniczyć w szkoleniu przedwyjazdowym. Ze szkolenia przedwyjazdowego jednak dyrektor generalny służby zagranicznej również będzie mógł zwolnić kandydata na urzędnika konsularnego, jeśli posiadana przez niego wiedza, doświadczenie i umiejętności dają gwarancję właściwego wykonywania funkcji konsularnych.
Zmiany zajdą także w komisjach egzaminacyjnych, które przeprowadzają egzaminy konsularne. Zgodnie z obecnymi przepisami, egzamin przeprowadza komisja powoływana przez dyrektora generalnego służby zagranicznej spośród członków personelu dyplomatyczno-konsularnego posiadających stopień dyplomatyczny co najmniej I sekretarza. Zgodnie z nowelą, członków komisji wybierać ma się spośród członków służby zagranicznej, w tym osób zajmujących stanowiska kierownicze w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw zagranicznych, „wyróżniających się wiedzą, doświadczeniem zawodowym oraz umiejętnościami praktycznymi”.
W uzasadnieniu nowych przepisów podkreślono, że zmiana jest podyktowana faktem, że wielu ekspertów zatrudnionych w służbie zagranicznej nie posiada stopnia dyplomatycznego, co nie oznacza, że – zdaniem projektodawców – nie posiadają „unikatowych kwalifikacji, by być członkiem komisji egzaminacyjnej”.
Kwestie związane z organizacją egzaminów, szkoleń przedegzaminacyjnych, szkoleń przedwyjazdowych, zwolnień ze wspomnianych szkoleń oraz powoływania komisji egzaminacyjnych będą regulowane przez rozporządzenia ministra spraw zagranicznych.
Zgodnie z nowelą rozszerzony zostanie także zakres możliwości działań konsula w sprawie udzielenia pomocy obywatelowi polskiemu. W myśl noweli konsul będzie mógł żądać od organów władzy publicznej, sądów, prokuratury, organizacji lub instytucji, udzielenia informacji lub udostępniania dokumentów, w tym zawierających dane niezbędne do ochrony istotnych praw i interesów obywatela polskiego, jeśli będzie to konieczne do udzielenia pomocy konsularnej.
Ponadto konsul – według noweli – będzie mógł nie tylko, jak obecnie, na wniosek obywatela polskiego, ale także organu administracji publicznej w Polsce lub sądu lub prokuratury, wystąpić do sądów i innych organów państwa przyjmującego w sprawie uzyskania odpisów orzeczeń sądowych, dokumentów stanu cywilnego, świadectw pracy innych dokumentów oraz udzielić informacji o podmiotach świadczących pomoc prawną w państwie przyjmującym.
Ustawa wejdzie w życie po upływie 2 miesięcy od jej ogłoszenia.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.