<![CDATA[
„Wobec Romana G., po skutecznym ogłoszeniu mu postanowieniu o przedstawieniu zarzutów, zastosowano środki zapobiegawcze o charakterze wolnościowym w postaci:
poręczenia majątkowego w wysokości 5 milionów złotych, zawieszenia w czynnościach adwokata, zakazu opuszczania kraju, dozoru policji połączonego z zakazem kontaktowania się z pozostałymi podejrzanymi” – dodał prokurator.
„Po wykonaniu czynności procesowych z wszystkimi 12 zatrzymanymi osobami podjęto decyzję o skierowaniu wobec pięciu z nich, to jest Ryszarda K., Sebastiana J., Piotra Ś., Piotra W. oraz Michała Ś. wniosków do Sądu Rejonowego Stare Miasto w Poznaniu o zastosowanie środka zapobiegawczego
o charakterze izolacyjnym w postaci tymczasowego aresztowania” –
powiedział Motawski podczas konferencji prasowej dotyczącej śledztwa, w
którym zatrzymany został m.in. Roman Giertych.
„Odnosząc się do spekulacji niektórych mediów, jakoby stan zdrowia podejrzanego Romana G. wynikał z nieuprawnionej ingerencji funkcjonariuszy CBA, stanowczo stwierdzam, że ze zgromadzonych dowodów, w
tym czynności przeszukania domu Romana G., która była rejestrowana i
odbywała się obecności adwokatów Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie,
wynika, iż są one całkowicie bezpodstawne” – powiedział prok. Motawski
Wobec
sześciu podejrzanych osób – zatrzymanych przez CBA wraz z Romanem
Giertychem i Ryszardem K. – prokuratura nie wystąpi o areszt, gdyż
zastosowano „wolnościowe środki zapobiegawcze”.”Wobec Tomasza
Sz., Tomasza B., Andrzeja P, Wojciecha C., Andrzeja P. oraz Bartosza P.
zastosowano środki o charakterze wolnościowym w postaci poręczeń
majątkowych, zakazu popuszczania kraju połączonego z zatrzymaniem
paszportu oraz dozorou policji połączonego z zakazem kontaktowania się z
pozostałymi podejrzanymi” – powiedział prok. Jacek Motawski.
arzuty,
które zostały przedstawione, obejmują dwa zasadnicze wątki. Po pierwsze
zakup wartościowych wierzytelności oraz zakup nieruchomości o znacznie
zawyżonej cenie – powiedział w sobotę szef Prokuratury Regionalnej w
Poznaniu Jacek Motawski.
Prokurator podczas briefingu podkreślił,
że „kluczowym w pierwszym z wątków jest to, że zarówno podmiot, który
został pokrzywdzony przestępstwem – to jest spółka Polnord – jak również
spółka, która z kolei stała się beneficjentem przestępczego procederu,
są związane bezpośrednio, bądź pośrednio kapitałowo osobowo z Ryszardem
K.”.
Zaznaczył, że „w transakcji wykorzystano, jako pośredników dwie
fasadowe spółki, które z kolei związane są z Romanem G. W efekcie
stworzono mechanizm przestępstwa, który podmiot o nazwie Prokom zbył
omawiane wierzytelności na rzecz dwóch spółek o minimalnym kapitale 5
tys. zł, nie mając żadnego zaplecza finansowego, nie prowadząc
rzetelnej, rzeczywistej jakiejkolwiek działalności gospodarczej, od
których to następnie wierzytelności te zostały już ze znaczną –
kilkumilionową marżą nabyte przez wymienioną pokrzywdzoną spółką
Polnord” – powiedział Szef Prokuratury Regionalnej w Poznaniu.
Prokurator zaznaczył, że „Roman G. świadczył obsługę prawną dla
wszystkich podmiotów, które brały udział w całej tej transakcji”.
Podkreślił, że „finalnie beneficjentem całej transakcji był Prokom,
jak również inne podmioty powiązane kapitało z Ryszardem K. w tym spółki
cypryjskie, a nadto inne osoby, przy czym sam Roman G. w ramach
rzekomych usług adwokackich uzyskał korzyść z tego przestępstwa w
wysokości niespełna 2,5 mln zł”.
Prokurator Motawski wyjaśnił, że „drugi z wątków dotyczy zakupu
nieruchomości przez spółkę powiązaną z Romanem G. za kwotę 6 mln netto, a
następnie po ośmiu dniach spółka ta sprzedała pokrzywdzonej spółce
Polnord tę samą nieruchomość za kwotę niespełna 27 mln zł”.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.