RODO w relacji firma-konsument. Od 4 maja ułatwienia w obowiązkach informacyjnych

&lt![CDATA[

Przedsiębiorca zanim podpisze z konsumentem umowę ma szereg obowiązków informacyjnych, wskazanych w ustawie z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. To między innymi informacje o głównych cechach świadczenia z uwzględnieniem przedmiotu świadczenia oraz sposobu porozumiewania się z konsumentem; swoich danych identyfikujących, w szczególności o firmie, organie, który zarejestrował działalność gospodarczą, a także numerze, pod którym został zarejestrowany.

Zgodnie z ustawą o zmianie niektórych ustaw w związku z zapewnieniem stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) i nowo dodanym art. 4a ustawy o prawach konsumenta,

mikroprzedsiębiorca może wykonać teraz obowiązki informacyjne wynikające z RODO (nałożone przepisami art. 13 rozporządzenia UE 2016/679) poprzez:

wywieszenie stosownych informacji w widocznym miejscu w lokalu przedsiębiorstwalubudostępnienie stosownych informacji na swojej stronie internetowej.

Firma może w ten sposób wypełnić swoje obowiązki informacyjne zarówno w zakresie umów zawieranych w lokalu przedsiębiorstwa (zakładzie usługowym czy sklepie), jak i w przypadku umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość.

Więcej na ten temat przeczytasz i o innych zmianach przeczytasz w książce:

RODO 2019. Plusy i minusy zmian od 4 maja>>>

Jest jednak obostrzenie. Mikroprzedsiębiorca nie może skorzystać z tego uproszczenia, jeżeli:

– osoba, której dane dotyczą, nie ma możliwości zapoznania się z tymi informacjami;

– przetwarza dane wrażliwe (są to dane wskazane w art. 9 rozporządzenia UE 2016/679, czyli dane ujawniające pochodzenie rasowe lub etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych oraz dane genetyczne, dane biometryczne, w celu jednoznacznego zidentyfikowania osoby fizycznej lub dane dotyczące zdrowia, seksualności lub orientacji seksualnej);

– udostępnia dane wrażliwe innym administratorom, z wyjątkiem przypadku, w którym:

osoba, której dane dotyczą, wyraziła zgodę na udostępnienie swoich danych albo udostępnienie danych jest niezbędne do wypełnienia obowiązku ciążącegona administratorze.

Założeniem zmian ma zmniejszyć obciążenia mikroprzedsiębiorców. Zasadniczo obowiązki wynikające z RODO obciążają wszystkich przedsiębiorców, bez względu na ich wielkość, możliwości organizacyjne, doświadczenie czy zakres przetwarzanych danych.

Czytaj też:

RODO Jak przygotować się do kontroli>>>

Dzięki takim rozwiązaniom najmniejsi przedsiębiorcy (mikroprzedsiębiorcy, którzy – co do zasady – nie udostępniają przetwarzanych przez siebie danych innym administratorom) zyskali możliwość wypełnienia części ciążącychna nich na podstawie art. 13 RODO obowiązków informacyjnych w opisanysposób.

Przykładem rozwiązania dla fryzjera będzie wywieszka w lokalu, w widocznym miejscu. W tej sytuacji przyjmuje się domniemanie, że każdy klient takiego zakładu, podając fryzjerowi swoje imię, nazwisko oraz numer telefonu, ma świadomość celu i zakresu przetwarzania swoich danych przez tego mikroprzedsiębiorcę.

WAŻNE. Mikroprzedsiębiorca to przedsiębiorca, który w co najmniej jednym roku z dwóch ostatnich lat obrotowych spełniał łącznie następujące warunki:1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz2) osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz z operacji finansowych nieprzekraczających równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów

Możliwość skorzystania przez mikroprzedsiębiorców z ułatwień nie wyczerpuje środków, które będą oni mogli podjąć w celu pozostania w zgodzie z RODO. Specyfika konkretnych branż może bowiem wymagać podejmowania przez przedsiębiorców technicznie innych sposobów dotarcia do odbiorcy.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *