Stanowisko Zarządu Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego w sprawie postępowań dyscyplinarnych sędziów

&lt![CDATA[

Tego rodzaju działalność edukacyjna jest zgodna z prawem, tym samym nie wypełnia znamion deliktu zawodowego i nie może stanowić przesłanki dla wszczęcia postępowania dyscyplinarnego przeciwko osobie, która pro publico bono popularyzuje wiedzę na temat zasad polskiego ustroju, organizacji i funkcjonowania instytucji władzy publicznej oraz wolności i praw jednostki określonych w Konstytucji.

Szerzenie wiedzy na temat prawa, a zwłaszcza Konstytucji, która jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej stanowi obowiązek każdego prawnika. Edukacja prawnicza, w szczególności adresowana do młodzieży licealnej odgrywa kluczową rolę w procesie kształtowania świadomości i kultury prawnej społeczeństwa oraz służy ochronie szeroko pojętego interesu publicznego. Propagowanie wiedzy o Konstytucji wśród najmłodszych pokoleń Polaków nawiązuje do chwalebnego dorobku kultury konstytucyjnej okresu Drugiej Rzeczypospolitej Polskiej. Należy przypomnieć – zwłaszcza w obliczu zbliżającego się jubileuszu stulecia odzyskania niepodległości – że w praktyce odrodzonej Rzeczypospolitej istniał piękny zwyczaj wręczania uczniom wraz ze świadectwem maturalnym egzemplarza Konstytucji.

Zarząd Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego wyraża stanowczy sprzeciw wobec wszelkich działań mających na celu ograniczanie, czy wręcz piętnowanie działalności edukacyjnej prawników przez funkcjonariuszy i instytucje władzy publicznej. Takie praktyki stoją w jawnej sprzeczności z interesem publicznym, godzą w etos zawodowy prawników, a także kwestionują dotychczasowy dorobek edukacyjny, zakorzeniony w tradycji niepodległej Drugiej Rzeczypospolitej.

Jednocześnie, Zarząd Polskiego Prawa Konstytucyjnego wyraża uznanie dla przedstawicieli zawodów prawniczych, którzy pro bono uczestniczą w procesie edukacji młodzieży, w szczególności wspierając realizację licznych inicjatyw pozarządowych, np. „Tygodnia Konstytucyjnego” organizowanego przez Stowarzyszenie im. Zbigniewa Hołdy oraz Fundację Batorego. Działalność ta służy nie tylko pogłębianiu wiedzy kolejnych pokoleń Polaków na temat ustroju Rzeczypospolitej Polskiej, ale w istotny sposób przyczynia się także do kreowania postawy szacunku dla państwa, prawa i wartości demokratycznych, na których ów ustrój się opiera. Jest to bardzo ważna działalność na rzecz Polski jako najwyższego dobra wspólnego jej Obywateli.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *