Tarcza 3.0: Gospodarka odpadami po zmianach [BDO, TERMINY, ZEZWOLENIA]

&lt![CDATA[

Tarcza 3.0. wydłuża termin dla gmin na podjęcie uchwał o wprowadzeniu regulaminów utrzymania czystości i porządku w gminach. Na mocy ustawy z 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw, gminy miały obowiązek dostosować w/w regulaminy do zmiany w sposobie gospodarowania odpadami komunalnymi do 6 września 2020 r. Gminy, które uchwaliły nowe regulaminy, borykały się z licznymi błędami formalnymi, czego efektem było uchylanie uchwał wprowadzających te akty prawa miejscowego przez regionalne izby obrachunkowe (RIO) oraz wojewodów. Przyczyną tego były błędnie przyjęte metody ustalania opłaty, jak i wysokości stawek. Problemem była też kwestia wielkości pojemnika i proporcjonalności stawki, gdyż ustawodawca wskazał stawkę maksymalną bez rozróżnienia wielkości pojemników.

Tarcza 3.0. przedłużyła termin na dostosowanie przepisów lokalnych (a więc i wysokości stawek za odbiór odpadów komunalnych) do 31 grudnia 2020 r. Do czasu uchwalenia nowych regulaminów, obowiązać więc będą dotychczasowe stawki i metody naliczania opłat za odbiór odpadów komunalnych.

Wydłuża także okres sprawozdawczy i audytowy za 2019 r., obejmujący realizację zadań z zakresu gospodarowania odpadami komunalnymi. Wydłużone terminy dotyczą nie tylko jednostek samorządu terytorialnego, ale również podmiotów zajmujących się odbieraniem i selektywnym zbieraniem odpadów komunalnych. O ile gminy mają czas na złożenie sprawozdania za 2019 r. do dnia 31 października 2020 r. (dla marszałków województwa ten termin ma zostać przedłużony do 31 grudnia 2020 r.), to dla podmiotów prowadzących regulowaną działalność gospodarczą z zakresu odbioru odpadów komunalnych oraz prowadzących punkty selektywnego zbierania odpadów komunalnych termin na złożenie wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta sprawozdania za 2019 r. upływa w dniu 31 sierpnia 2020 r.

Brak wpisu do BDO nie wstrzymuje prowadzenia ewidencji

Problem z uzyskaniem wpisu do BDO dotyka większości podmiotów wytwarzających odpady, ale również podmioty zajmujące się gospodarowaniem odpadami, czyli wprowadzającymi na teren kraju produkty, prowadzącymi odzysk lub recykling, eksportującymi oraz dostarczającymi wewnątrzwspólnotowo odpady w celu poddania ich recyklingowi lub odzyskowi, czy też gospodarującymi zużytym sprzętem elektrycznym i elektronicznym czy transportującym odpady. Zgodnie z ustawą o odpadach, podmioty które zamierzają prowadzić działalność w w/w obszarach, muszą uzyskać wpis do BDO. Kontrowersje wzbudzał również obowiązek prowadzenia ewidencji i sprawozdawczości za pomocą systemu w ramach Bazy od stycznia 2020 r.,. Z powodu licznych problemów technicznych, leżących po stronie systemu teleinformatycznego, prowadzenie obowiązkowej ewidencji, za pomocą systemu było niemożliwe, a podmioty świadczące usługi z zakresu gospodarowania odpadami obawiały się nakładania wysokich kar grzywny za niedopełnienie obowiązku prowadzenia ewidencji w systemie teleinformatycznym.

Tarcza 3.0 zakłada, iż podmioty wymienione w art. 50 ust.1 ustawy o odpadach, które złożyły wniosek o wpis do BDO (lecz nie zostały jeszcze wpisane) mogą prowadzić działalności gospodarczą bez wymaganego wpisu do rejestru i nie będą podlegać karze grzywny przewidzianej w art. 194 ust. 1 pkt 5 ustawy o odpadach. Możliwość prowadzenia działalności bez wpisu do rejestru, bez negatywnych konsekwencji polegających na nałożeniu kary, jest dopuszczalna do dnia 31 grudnia 2020 r. Ponadto, prowadzenie ewidencji odpadów nadal będzie mogło odbywać się na dotychczasowych zasadach, czyli w formie papierowej.

Przedłużenie ważności zezwoleń na zbieranie, wytwarzanie lub przetwarzanie odpadów oraz pozwoleń zintegrowanych

Tarcza 3.0. wprowadza wydłużenie ważności zezwoleń dla posiadaczy odpadów, których termin wyekspirowałby w takcie trwania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii. Warunkiem przedłużenia zezwoleń i pozwoleń jest złożenie przez posiadacza odpadów, w terminie wniosku o wydanie kolejnego pozwolenia lub zezwolenia.

Wydłużony został również termin obowiązywania dotychczasowych decyzji, wobec których posiadacze odpadów, w terminie do 05.03.2020 r., złożyli wnioski o zmianę posiadanych pozwoleń lub zezwoleń.

W obu powyższych przypadkach, termin obowiązywania decyzji upływa w dniu rozpatrzenia wniosku o zmianę, wydania nowego zezwolenia czy pozwolenia bądź zawiadomienia wnioskodawcy o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania. Oznacza to, że przedsiębiorcy zajmujący się wytarzaniem, zbieraniem lub przetwarzaniem odpadów powinni dołożyć należytej staranności przy odbiorze przesyłek pocztowych, co w obecnym stanie zagrożenia epidemiologicznego może być utrudnione.

Karolina Olszewska, Kancelaria Prawna Gessel

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *