Testament ustny: Kiedy można go sporządzić

&lt![CDATA[
Czym jest testament ustny?

Jest to jedna ze szczególnych form testamentu, którą można zastosować w przypadku zaistnienia szczególnych okoliczności, o czym będzie w dalszej części tekstu. Ogólnie Kodeks cywilny przewiduje 3 takie szczególne formy wyrażenia ostatniej woli spadkodawcy. Należą do nich:

testament podróżny,testament wojskowy,testament ustny.

W niniejszym tekście skupimy się na tej ostatniej.

Zgodnie z art. 952 par. 1 jeżeli istnieje obawa rychłej śmierci spadkodawcy albo jeżeli wskutek szczególnych okoliczności zachowanie zwykłej formy testamentu jest niemożliwe lub bardzo utrudnione, spadkodawca może oświadczyć ostatnią wolę ustnie przy jednoczesnej obecności co najmniej trzech świadków.

– Spośród szczególnych form testamentu najczęściej korzysta się z testamentu ustnego. Niestety, jest ona również najczęściej podatna na pokusy fałszowania ostatniej woli spadkodawcy. Sądy powinny dokonywać zatem stwierdzenia nabycia spadku na ich podstawie wskutek wnikliwego badania, czy zostały zachowane wszystkie wymagania ustawy dotyczące zarówno formalnych przesłanek ważności, jak i okoliczności pozwalających na skorzystanie z tej formy testamentu. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2000 r, III CKN i należy go uznać za jak najbardziej trafny – wskazuje Adam Walas, prawnik, Prezes Fundacji Smart Law.

Obawa rychłej śmierci

Z powyższego wynika, że samoistną przesłanką do skorzystania z formy testamentu ustnego jest „obawa rychłej śmierci”. Jak należy ją rozumieć? Odpowiedź na to pytanie nie jest proste, bowiem orzecznictwo nie jest jednolite w tej materii. Przyjrzymy się zatem z jakimi poglądami możemy się spotkać.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 stycznia 1992 r., III CZP 135/91 stwierdził, że „obawa rychłej śmierci spadkodawcy istnieje nie tylko wtedy, gdy jego stan zdrowia w chwili sporządzania testamentu sam przez się lub w powiązaniu z innymi okolicznościami, jak z podeszłym wiekiem albo z przewlekłym schorzeniem, czynił tę obawę realną w świetle doświadczenia życiowego, a zwłaszcza wiedzy lekarskiej, lecz także w sytuacji jedynie subiektywnego przekonania spadkodawcy co do rychłego jego zgonu”.

Ten sam sąd w postanowieniu z dnia 25 lipca 2003 r., (V CK 120/02) wyraził z kolei pogląd, że „w stanach chorobowych, które nieuchronnie prowadzą do zgonu chorego, ustawową przesłankę obawy rychłej śmierci można uznać za spełnioną wówczas, gdy w stanie zdrowia następuje nagłe pogorszenie lub pojawiają się nowe rokowania wskazujące na nadzwyczajną bliskość czasową śmierci spadkodawcy.”.

Kiedy natomiast nie będziemy mieli do czynienia z obawą rychłej śmierci? Otóż Sąd Najwyższy uznał, że testament ustny sporządzony w warunkach zamiaru samobójczego nie może być uznany za sporządzony w okolicznościach uzasadniających obawę rychłej śmierci (postanowienie z dnia 20 listopada 2003 r., III CK 7/02).

Warto przytoczyć również pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia z dnia 14 lutego 2019 r. (IV CSK 583/17) zgodnie z którym jeżeli w związku z kolejnym, odczuwalnym pogorszeniem stanu zdrowia, dotknięta śmiertelnym schorzeniem, osoba sporządza testament ustny, i w tym czasie istnieje już obiektywnie niebezpieczeństwo rychłej śmierci, nie można negować istnienia tej przesłanki tylko dlatego, że pogorszenie stanu zdrowia ma charakter ciągły, a nie nagły, i osoba nie wiedziała dokładnie o stopniu rzeczywistego zagrożenia”.

Z powyższego wynika, że obawa rychłej śmierci może być rozpatrywana pod kątem obiektywnym (czy w świetle wiedzy lekarskiej istnieje ryzyko bliskiego zgonu spadkodawcy), jak również subiektywnym (jak to odczuwa sam testator).

Niemożliwe lub znacznie utrudnione

Drugą przesłanką uzasadniającą sporządzenie testamentu ustnego jest szczególna okoliczność uniemożliwiająca lub znacznie utrudniająca zachowanie zwykłej formy testamentu. Dopuszczalne są zarówno przyczyny zewnętrzne (np. powódź, przerwanie komunikacji, epidemia, działania wojenne) jak i dotyczące osoby spadkobiercy (różnego rodzaju schorzenia, które uniemożliwiają pisanie).

Co najmniej 3 świadków

Spadkodawca oświadcza swą ostatnią wolę ustnie. Oznacza to, że ma on w obecności co najmniej 3 świadków wyraźnie stwierdzić, co i komu przeznacza.

Przepis określa minimalną liczbę świadków koniecznych do sporządzenia testamentu ustnego. Nic nie stoi zatem na przeszkodzie, aby spadkodawca ustnie przekazał swoją wolę np. nawet w obecności 5 czy 6 świadków. Dla ważności testamentu nie może być ich jednak mniej niż 3.

Czy każda osoba może być świadkiem takiego testamentu? Otóż nie. Przepisy szczególne wprost wskazują kto nie może pełnić takiej roli.

Nie może być świadkiem przy sporządzaniu testamentu:

kto nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych (osoba poniżej 18 r. życia lub ubezwłasnowolniona częściowo lub całkowicie);niewidomy, głuchy lub niemy;kto nie może czytać i pisać;kto nie włada językiem, w którym spadkodawca sporządza testament;skazany prawomocnie wyrokiem sądowym za fałszywe zeznania.

Ponadto nie może być świadkiem przy sporządzaniu testamentu osoba, dla której w testamencie została przewidziana jakakolwiek korzyść. Nie mogą być również świadkami: małżonek tej osoby, jej krewni lub powinowaci pierwszego i drugiego stopnia oraz osoby pozostające z nią w stosunku przysposobienia. Jeżeli natomiast już doszło do sytuacji, że świadkiem była jedna z tych osób to nieważne jest tylko postanowienie, które przysparza korzyści tej osobie, jej małżonkowi, krewnym lub powinowatym pierwszego lub drugiego stopnia albo osobie pozostającej z nią w stosunku przysposobienia. Jednakże gdy z treści testamentu lub z okoliczności wynika, że bez nieważnego postanowienia spadkodawca nie sporządziłby testamentu danej treści, nieważny jest cały testament.

Stwierdzenie testamentu ustnego

Ustawa przewiduje dwa terminy i dwa sposoby stwierdzenia treści testamentu ustnego. Po pierwsze, jeden ze świadków albo osoba trzecia spisze oświadczenie spadkodawcy przed upływem roku od jego złożenia. Pismo to, zawierające datę złożenia oświadczenia oraz datę jego spisania, podpisuje spadkodawca i dwóch świadków albo wszyscy świadkowie.Po drugie, gdy treść testamentu nie została w ten sposób stwierdzona, sąd może w ciągu sześciu miesięcy od otwarcia spadku ustalić treść testamentu na podstawie zgodnych zeznań przynajmniej dwóch świadków.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *