<![CDATA[
Sprawa dotyczyła 80-latka, zajmującego się hodowaniem gołębi. Emeryt miał pod opieką 340 ptaków, które trzymał w gołębniku, postawionym na należącej do niego działce oraz na strychu budynku, w którym mieszkał. Niestety przeprowadzona kontrola wykazała, że zwierzęta były przetrzymywane w skandalicznych warunkach.
140 sztuk ulokowanych zostało w brudnym, pełnym odchodów pomieszczeniu bez specjalnych przegródek. Na podłodze znalezione zostały martwe egzemplarze. Strych, który stanowił schronienie dla 200 gołębi był wyposażony w boksy, ale ich liczba była zbyt mała w stosunku do ilości zwierząt, dlatego część znajdowała się na podłodze, pokrytej odchodami. Mężczyzna nie sprzątał pomieszczeń, w których znajdowały się gołębie, a także nie zapewnił im stałego dostępu do wody. Kontrola, która została przeprowadzona na skutek zawiadomienia o nieodpowiednich warunkach trzymania zwierząt doprowadziła do ich odebrania, a mężczyznę oskarżono o znęcanie się nad zwierzętami poprzez utrzymywanie ich w niewłaściwych warunkach bytowania, w stanie rażącego zaniedbania, brudzie i niechlujstwie oraz z brakiem dostępu do wody.
Czyn ten zgodnie z artykułem 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, stanowi przestępstwo.
Sąd analizując sprawę przypomniał, że „z hodowlą zwierząt wiążą się obowiązki zapewnienia im godziwych warunków, uwzględniających ich potrzeby właściwe dla gatunku, wieku zwierzęcia i jego cech indywidualnych, wyżywienia, dostępu do świeżej i czystej wody, czystego miejsca bytowania, odpowiedniego pomieszczenia chroniącego je przed niekorzystnymi warunkami środowiskowymi i drapieżnikami, a także właściwe warunki opieki nad potomstwem”. Niestety przedstawione w sprawie dowody wykazały, że oskarżony nie sprostał tym wymaganiom. Jego zaangażowanie ograniczyło się do udostępnienia dwóch pomieszczeń, w których nie utrzymywał w czystości. „Hodowane przez niego ptaki nie miały odpowiednich pomieszczeń do nocowania i pobytu, przebywały w skrajnych warunkach brudu i niechlujstwa, wśród zalegających odchodów, nie miały stałego dostępu do wody” – podkreślił sędzia.
Zgodnie z artykułem 6 ustęp 2 ustawy o ochronie zwierząt do znęcania się nad zwierzętami dochodzi, podczas świadomego zadawania bólu albo cierpienia, także poprzez utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, także w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji.
Sąd nie miał wątpliwości, że mężczyzna znęcał się nad posiadanym inwentarzem czym spełnił znamiona przestępstwa, o które go oskarżano. Stopień społecznej szkodliwości czynu określono jako wysoki, gdyż przestępstwo dotyczyło dużej liczby zwierząt. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że hodowca nie był wcześniej karany, a śmierć poniosły tylko 2 sztuki nałożono na niego karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych w minimalnej wysokości (10 zł) oraz nawiązkę w wysokości 1000 zł na rzecz organizacji zajmującej się ochroną zwierząt.
Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie, sygn. akt II K 1068/17.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.