TSUE: Skarga KE ws. SN będzie rozpatrywana w trybie przyspieszonym

&lt![CDATA[

Według rozmówcy PAP w Luksemburgu, decyzję taką wydał prezes
Trybunału Koen Lenaerts. W praktyce oznacza to, że rozstrzygnięcie w
sprawie sporu zostanie wydane nie w ciągu prawie dwóch lat od wpłynięcia
skargi, ale w ciągu kilku miesięcy – prawdopodobnie wiosną przyszłego
roku.

Formalne postanowienie w tej sprawie jest jeszcze w trakcie
sporządzania. Jego konsekwencją będzie skrócenie wszelkich terminów
procesowych. Podobnie działo się w przypadku postępowania dotyczącego
Puszczy Białowieskiej.

Najbliższym krokiem w sprawie będzie zaplanowana na 16 listopada
rozprawa w sprawie środków tymczasowych, czyli decyzji o zawieszeniu
tych przepisów ustawy o Sądzie Najwyższym, które spowodowały odesłanie
części sędziów na emeryturę.

Na tym posiedzeniu Komisja Europejska i Polska będą przedstawiały
swoje argumenty. KE może również wystąpić o kary, jeśli oceni, że władze
w Warszawie nie respektują postanowienia tymczasowego TSUE.

Krajowa Rada Sądownictwa zapowiedziała, że wstrzyma działania, nie
wezwie na przesłuchania kolejnych kandydatów na sędziów Sądu Najwyższego
i w ten sposób zastosuje się do postanowienia Trybunału.

Szef Komitetu Stałego Rady Ministrów Jacek Sasin mówił we wtorek, że
postanowienie TSUE jest analizowane, a decyzja rządu w jego sprawie
zapadnie później. Jak przekonywał, w tej chwili nie trwają prace nad
żadną zmianą przepisów dotyczących Sądu Najwyższego.

Dzień wcześniej wicemarszałek Senatu Adam Bielan mówił, że jest
pomysł, aby przygotować nowelizację ustawy o Sądzie Najwyższym i
niedługo ten projekt zostanie upubliczniony i będzie procedowany w
parlamencie.

Zdaniem prezydenta Andrzeja Dudy, postanowienie Trybunału
Sprawiedliwości UE w sprawie wieku sędziów Sądu Najwyższego samo w sobie
nie zmienia polskiego prawa, a jedynie zobowiązuje do podjęcia
określonych działań, czyli znowelizowania ustawy o SN.

Nie czekając na działania rządu sędzia Małgorzata Gersdorf wezwała
tuż po decyzji TSUE 23 sędziów do podjęcia służby sędziowskiej.

Komisja Europejska skierowała skargę przeciwko Polsce w związku z
przepisami ustawy o Sądzie Najwyższym na początku października. Jej
zdaniem ustawa dotycząca Sądu Najwyższego jest niezgodna z prawem UE,
jeśli chodzi o zasadę niezależności sędziowskiej i co za tym idzie
zasadę nieusuwalności sędziów.

KE zawnioskowała, by sędziów, którzy w świetle nowych przepisów już
zostali wysłani na emerytury, przywrócić do orzekania. Komisja zwróciła
uwagę, że niezależność krajowych sądów i trybunałów jest niezbędnym
elementem funkcjonowania współpracy sądowej między państwami
członkowskimi UE, a przede wszystkim jest podstawą funkcjonowania trybu
prejudycjalnego przewidzianego w art. 267 unijnego traktatu.

Skarga do unijnego Trybunału jest oddzielnym postępowaniem od
prowadzonej od 20 grudnia 2017 roku procedury z art. 7 unijnego
traktatu. KE zarzuca władzom w Warszawie, że poprzez zmiany w ustawie o
Sądzie Najwyższym (dotyczące wieku emerytalnego) chcą zastąpić sędziów
podważając tym samym niezależność tej instytucji. Polski rząd odpiera
takie twierdzenia podkreślając, że ma prawo do dokonywania reform.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *