UE: Należy skończyć z anonimowością w sieci

&lt![CDATA[

W czwartek Komitet Regionów UE, który jest unijnym organem doradczym, przyjął jednomyślnie rezolucję w sprawie zwalczania nawoływania do nienawiści i przestępstw z nienawiści. To reakcja na śmierć prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza, który był członkiem tego zgromadzenia. Dokument zostanie teraz rozesłany do wszystkich unijnych instytucji.

„Komitet Regionów wzywa wszystkie media społecznościowe i platformy internetowe do przejęcia zbiorowej odpowiedzialności za promowanie i ułatwianie wolności wypowiedzi, a jednocześnie do zwalczania mowy nienawiści i przestępstw z nienawiści” – podkreślono w rezolucji. Powołano się przy tym na kodeks postępowania dotyczący zwalczania nielegalnego nawoływania do nienawiści w internecie, uzgodniony przez korporacje: Facebook, Twitter, Microsoft i YouTube oraz Komisją Europejską w 2016 r.

„Komitet Regionów apeluje również o skuteczne narzędzia mające na celu położenie kresu anonimowości i fałszywym kontom, jak również monitorowanie darknetu (ukrytej sieci), który jest często wykorzystywany do rozpowszechniania radykalnych treści” – wskazano w rezolucji.

W dokumencie podkreślono, że Komitet Regionów jest „głęboko wstrząśnięty i zasmucony zabójstwem prezydenta Gdańska i członka Komitetu Regionów Pawła Adamowicza, prawdziwego Europejczyka i orędownika wolności, solidarności, demokracji, włączenia społecznego i godności”.

W 14-punktowym dokumencie unijni samorządowcy podkreślili m.in., że UE opiera się na wspólnym zbiorze podstawowych wartości, które – jak określono w art. 2 Traktatu o Unii Europejskiej – obejmują godność ludzką i niedyskryminację.

KR wezwał też do opracowania skutecznych przepisów i instrumentów służących zwalczaniu mowy nienawiści, a także do inwestowania w edukację oraz do podnoszenia świadomości obywateli na temat potrzeby wzajemnego szacunku i poważnych zagrożeń, jakie niosą ze sobą mowa nienawiści i przestępstwa z nienawiści.

Podczas dyskusji poprzedzającej głosowanie nad rezolucją marszałek woj. wielkopolskiego Marek Woźniak podkreślił, że dokument z jednej strony jest bardzo ważnym elementem upamiętnienia osoby Pawła Adamowicza, a z drugiej strony będzie istotnym elementem dorobku Komitetu Regionów w debacie publicznej na temat nienawiści w przestrzeni publicznej.

„Każdemu takiemu zdarzeniu, zwłaszcza zdarzeniu tak tragicznemu, towarzyszą refleksje. Ważne jest, żeby w klimacie tych refleksji wysuwać odpowiednie wnioski. Myślę, że ta rezolucja zawiera szereg takich istotnych wniosków” – zaznaczył Woźniak. Podkreślił, że dla niego istotne jest, żeby powiedzieć bardzo wyraźnie o odpowiedzialności, która spoczywa na politykach i mediach.

„Ta rezolucja, mam nadzieję, odbije się echem w naszych środowiskach i myślę, że przyniesie wiele dobra, a na tym na pewno zależałoby naszemu koledze, Pawłowi Adamowiczowi, bo on zawsze stał po stronie dobra” – dodał marszałek.

Zdaniem biorącego udział w debacie marszałka województwa podkarpackiego Władysława Ortyla w tym momencie, w jakim się znajdujemy, jest to ważny i potrzebny dokument.

„Popieramy tę rezolucję, bardzo się cieszę, że ona będzie jednym z kroków w kierunku opamiętania się w całej Europie, zrozumienia, że słowo jest nie tylko ważnym nośnikiem pozytywnych informacji, ale także może ranić, niszczyć każdego człowieka i psychicznie, i fizycznie” – zaznaczył marszałek.

Ortyl mówił, że po śmierci prezydenta Gdańska kondolencje i wyrazy szczerego i głębokiego współczucia płynęły w Polsce ze wszystkich stron, ze wszystkich środowisk, co było wyrazem dużej solidarności. „Prezydent Paweł Adamowicz zginął z rąk mordercy, mordercy chorego psychicznie i to trzeba uwzględniać w twierdzeniach, w opiniach, kiedy zastanawiamy się, na ile to był, czy nie był mord polityczny. W moim odczuciu nie był” – podkreślił marszałek.

Jak powiedział, politycy powinni zacząć zmiany sami od siebie i zwracać większą uwagę na przekaz, formułować opinie na podstawie faktów, a nie emocji. „Zacznijmy więc od siebie i od regulacji, które miałyby charakter edukacyjny w stosunku do dzieci i młodzieży. Musimy zacząć wszystko od nowa” – mówił Ortyl.

Rezolucja trafi teraz do Komisji Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Rady UE (ministrów państw członkowskich), przewodniczącego Rady Europejskiej Donalda Tuska, prezydencji rumuńskiej w Radzie UE oraz partii politycznych UE.

Paweł Adamowicz od 2011 r. był członkiem Komitetu Regionów, w którym angażował się m.in. w inicjatywy związane z budową społeczeństwa obywatelskiego w krajach Partnerstwa Wschodniego, był też znany z działalności na rzecz integracji imigrantów oraz działalności na rzecz praw mniejszości seksualnych. Zmarł 14 stycznia w gdańskim szpitalu na skutek ugodzenia nożem przez Stefana W. podczas finału WOŚP dzień wcześniej.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *