W Lublinie sąd unieważnił uchwałę gminy ws. ideologii LGBT

&lt![CDATA[

Sprawa dotyczyła przyjętej 21 czerwca ub. roku przez Radę Gminy Serniki uchwały, którą stanowiła deklaracja o nazwie „Gmina Serniki wolna od ideologii LGBT”. Uchwała dotyczyła „powstrzymania ideologii LGBT przez wspólnotę samorządową”. Rada zadeklarowała w niej, że samorząd nie da „narzucić sobie wyolbrzymianych problemów i sztucznych konfliktów, które niesie ze sobą ideologia LGBT”.

Rada zadeklarowała m.in. że nie zgodzi się na „instalowanie funkcjonariuszy politycznej poprawności w szkołach, tzw. latarników”. „Zrobimy wszystko, aby do szkół nie mieli wstępu gorszyciele zainteresowani wczesną seksualizacją polskich dzieci w myśl tzw. standardów Światowej Organizacji Zdrowia (…) Nie pozwolimy wywierać administracyjnej presji na rzecz stosowania poprawności politycznej słusznie zwanej niekiedy homopropagandą w wybranych zawodach” – głosi przyjęta uchwała.

Skargę na tę uchwałę złożył do sądu Rzecznik Praw Obywatelskich. Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę, podzielił przedstawioną argumentację RPO i uchylił zaskarżoną uchwałę w całości.

„Ta uchwała, która została podjęta, posiada charakter władczy oraz ingeruje w prawa i wolności człowieka i obywatela” – powiedział w uzasadnieniu orzeczenia sędzia Robert Hałabis.

Jak tłumaczył, uchwała ma charakter władczy, gdyż w jej treści zawarto określone wezwania i sposób postępowania do innych organów gminy, które wykonują zadania związane m.in. z oświatą, jednak „w taki sposób, że mogą opatrznie zrozumieć rzeczywisty cel, który inicjatorom uchwały przyświecał”.

Według WSA uchwała została podjęta bez podstawy prawnej. Sędzia Hałabis podkreślił, że taki akt o charakterze władczym powinien mieć swoje umocowania w przepisie szczególnym rangi ustawowej, a – według sądu – rada gminy Serniki takiego szczególnego przepisu nie wskazała. Sąd uznał także, że uchwała wykroczyła poza zakres zadań gminy i właściwości rady gminy, a także w sposób bezprawny treść tej uchwały ingeruje w prawa i wolności jednostek.

„Uchwała ma charakter dyskryminujący i to z dwóch przyczyn: po pierwsze poprzez wykluczenie ze wspólnoty samorządowej grupy osób określanej jako LGBT oraz po drugie przez naruszenie godności prawa do życia prywatnego i wolności wypowiedzi ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową” – powiedział sędzia Hałabis.

W ocenie sądu treść uchwały zawiera sformułowania jak gmina ma traktować środowiska ludzi określanych jako LGBT, choć w uchwale zastąpiono to sformułowanie ideologią LGBT. „Na skutek tego, jaka jest treść tej uchwały, wykreowano pozaustawowe zadanie publiczne w postaci obrony przed ideologią LGBT. W ocenie sądu (ideologia LGBT – PAP) jest to twór raczej nieistniejący” – dodał sędzia Hałabis.

„Jeśli chodzi o kwestie nawoływania do uczynienia wspólnoty samorządowej wolnej od ideologii LGBT i deklarowanie podjęcia działań ku realizacji tego celu to, bezspornie i w sposób oczywisty dla sądu, tego rodzaju wypowiedzi są niebezpieczne. One stanowią dyskryminację określonej kategorii ludzi, obywateli tego kraju, których określa się jako lesbijki, geje, osoby biseksualne czy transpłciowe, skrótem ujmując – LGBT. Narusza to prawa tych osób do ochrony życia prywatnego, wolności słowa” – dodał sędzia.

Ponadto, według sądu uchwała ogranicza prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie w własnymi przekonaniami.

Sąd uznał, że zaskarżona uchwała stanowi akt organu jednostki samorządu terytorialnego i podlega kognicji sądów administracyjnych, co oznacza, że wniesiona skarga RPO zasługiwała na merytoryczne rozstrzygniecie.

Wójt gminy Serniki Paweł Wożniak zapowiedział złożenie skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego. „Kompletnie się nie zgadzam z ogłoszonym wyrokiem. Była to nadinterpretacja zapisów naszej uchwały” – powiedział dziennikarzom.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *