<![CDATA[
O wyznaczeniu przez IX Wydział Cywilny Odwoławczy Sądu Okręgowego w Olsztynie nowego terminu rozprawy apelacyjnej w sprawie, w której orzeczono m.in. o grzywnie wobec szefowej Kancelarii Sejmu Agnieszki Kaczmarskiej, poinformował we wtorek w komunikacie przesłanym PAP rzecznik prasowy tego sądu sędzia Olgierd Dąbrowski-Żegalski.
Chodzi o głośną medialnie apelację, dotyczącą sporu funduszu inwestycyjnego z osobą fizyczną o zapłatę, którą rozpoznawał wcześniej olsztyński sędzia Paweł Juszczyszyn. W listopadzie ubiegłego roku uznał on za konieczne zbadanie, czy sędzia nominowany przez obecną KRS był uprawniony do orzekania w pierwszej instancji. W wydanym wówczas postanowieniu Juszczyszyn nakazał Kancelarii Sejmu przedstawienie m.in. list poparcia kandydatów do KRS.
Skutkowało to decyzją prezesa olsztyńskiego sądu rejonowego – a także członka KRS – Macieja Nawackiego o odsunięciu sędziego od orzekania na miesiąc, zaś na początku lutego Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego, orzekając w II instancji, zawiesiła w czynnościach Juszczyszyna w związku z prowadzonym wobec niego postępowaniem dyscyplinarnym oraz obniżyła o 40 proc. jego wynagrodzenie na czas trwania tego zawieszenia.
Jak poinformował we wtorek sędzia Dąbrowski-Żegalski, sprawa została przydzielona nowemu sędziemu referentowi, z uwagi na niedawną uchwałę Kolegium Sądu Okręgowego w Olsztynie o zwolnieniu sędziego Juszczyszyna z obowiązku rozpoznania spraw przydzielonych mu do orzekania w okresie delegowania do tego sądu.
„Sędzia referent w powyższej sprawie wydała zarządzenie, którym wyznaczyła termin rozprawy apelacyjnej na dzień 22 maja 2020 r. (…). Nadmienię, że to najbliższy możliwy do wyznaczenia termin rozprawy, który wynika ze znacznego obciążenia sędzi Agnieszki Żegarskiej innymi sprawami do rozpoznania” – wyjaśnił rzecznik olsztyńskiego sądu.
Poinformował jednocześnie, że wszelkie dalsze decyzje procesowe w tej sprawie będą podejmowane przez nowego sędziego referenta „na bieżąco na posiedzeniu lub rozprawie”.
Na ostatniej rozprawie, która odbyła się 24 stycznia, sędzia Juszczyszyn nałożył 6 tys. zł grzywny na szefową Kancelarii Sejmu m.in. za to, że odmówiła mu zapoznania się z listami poparcia do KRS. Wezwał też wtedy – pod groźbą grzywny – ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobrę do przedstawienia sądowi korespondencji z marszałkiem Sejmu ws. potwierdzenia statusu sędziego osób zgłaszających kandydata do KRS. W ubiegłym tygodniu rzecznik olsztyńskiego SO informował, że w przesłanym do sądu piśmie resort odmówił przedstawienia tej korespondencji.
W miniony piątek na stronie Sejmu opublikowano zgłoszenia sędziów-kandydatów do KRS i listy sędziów, którzy udzielili im poparcia. Jak zaznaczył CIS, w związku z wyrokiem WSA „odpadła przeszkoda prawna” dla udostępnienia tych list. Nieco wcześniej WSA opublikował pisemne uzasadnienia dwóch wyroków uchylających postanowienie prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, które wstrzymywało upublicznienie tych list.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.