<![CDATA[
Utratę dowodu lub uszkodzenie dokumentu można zgłosić w dowolnym urzędzie gminy, przez internet, a za granicą – osobiście, listownie lub faksem – w konsulacie. Już samo zgłoszenie skradzionego, zagubionego dowodu na policji wystarczy do jego unieważnienia i chroni nas przed bezprawnym użyciem osób trzecich.
Unieważnienie
Utratę lub uszkodzenie dowodu osobistego może zgłosić każdy, kto zgubił swój dowód osobisty. Może to być posiadacz dowodu osobistego; rodzic, opiekun prawny albo kurator – w imieniu osoby, która nie ma zdolności do czynności prawnych (osoby całkowicie ubezwłasnowolnionej, dzieci do 13 roku życia) lub osoby, która ma ograniczoną zdolność do czynności prawnych (osoby częściowo ubezwłasnowolnionej, dzieci w wieku od 13 do 18 roku życia).
Wymagane dokumenty to:
formularz zgłoszenia utraty lub uszkodzenia dowodu, dowód osobisty o ile oczywiście zgłoszenie dotyczy uszkodzenia dowodu, inny dokument stwierdzający tożsamość np. paszport.
Utratę dowodu lub uszkodzenie można zgłosić też przez internet na stronie obywatel.gov.pl ale w tym celu należy mieć aktywny profil zaufany na platformie ePUAP lub bezpieczny podpis elektroniczny. Zgłoszenie należy przesłać do urzędu gminy, który wydał dowód osobisty. Zgłoszenie nie podlega opłacie.
Po otrzymaniu zgłoszenia dowód osobisty zostanie unieważniony, co potwierdzi stosowne zaświadczenie z urzędu. Jest ono ważne do czasu wydania nowego dowodu osobistego, ale nie dłużej niż 2 miesiące.
Zawieszenie
W przypadku gdy dowód zgubiliśmy ale stwierdzimy, że istnieje prawdopodobieństwo, iż się odnajdzie, możemy czasowo go zawiesić (a potem wycofać jego zawieszenie) zarówno w urzędzie jak i przez internet.
WAŻNE. Dotyczy to tzw. dowodów elektronicznych, czyli dokumentów wydawanych po 4 marca 2019 r. A procedura nazywa się zawieszeniem certyfikatów dowodu osobistego. To przede wszystkim ochrona przed ew. nieuprawnionym wykorzystaniem go przez osoby trzecie.
UWAGA. Czas zawieszenia nie trwa w nieskończoność. Po terminie 14 dni od zawieszenia, dowód traci ważność. Zatem gdy się odnajdzie należy szybko złożyć wniosek o cofnięcie zawieszenia certyfikatów dowodu osobistego. Zawieszony dowód jest czasowo nieważny. Zawieszone zostają wszystkie certyfikaty w dowodzie i sam dowód. W czasie zawieszenia (nawet, gdy dowód się odnajdzie) nie można używać dowodu w tym czasie. Formularz zgłoszenia zawieszenia certyfikatów dowodu osobistego oraz formularz zgłoszenia cofnięcia zawieszenia certyfikatów dowodu osobistego składa się osobiście.
Zawieszenia lub cofnięcia zawieszenia certyfikatów w dowodzie osobistym dokonuje posiadacz dowodu osobistego posiadający pełną zdolność do czynności prawnych, który czasowo utracił kontrolę nad dokumentem tożsamości.
W imieniu osoby nieposiadającej zdolności do czynności prawnych lub posiadającej ograniczoną zdolność do czynności prawnych zgłoszenia zawieszenia lub cofnięcia zawieszenia certyfikatów w dowodzie osobistym dokonuje rodzic, opiekun prawny lub kurator.
Może tego dokonać również pełnomocnik legitymujący się pełnomocnictwem szczególnym do dokonania konkretnie tej tylko czynności, Posiadaczowi dowodu osobistego, który dokonał osobistego zgłoszenia w organie gminy zawieszenia lub cofnięcia zawieszenia dowodu, wydaje się zaświadczenie o zawieszeniu lub cofnięciu zawieszenia certyfikatów dowodu osobistego.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.