Zmiana regulaminu SN: Kolegium SN negatywnie o prezydenckim projekcie

&lt![CDATA[

Prezydencki projekt zmiany rozporządzenia – Regulamin Sądu Najwyższego wpłynął do SN na przełomie kwietnia i maja.

Zgodnie z przepisami prezydent ustala w tym regulaminie m.in. liczbę stanowisk sędziowskich w SN po zasięgnięciu opinii Kolegium SN. Według projektu liczba stanowisk sędziego SN miałaby zostać zwiększona ze 120 do 125. „Jedno stanowisko sędziowskie miałoby przybyć w Izbie Cywilnej, zaś w Izbie Karnej oraz Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po dwa” – informowano.

„Nowelizacja uzasadniona jest przede wszystkim potrzebą usprawnienia postępowania przed SN. Znaczne obciążenie sprawami powoduje konieczność zwiększenia liczby stanowisk sędziego SN” – głosi uzasadnienie tego projektu.

W opinii Kolegium SN przekazanej PAP przez zespół prasowy tego sądu zaznaczono jednak, że przyczyn znacznego obciążenia sprawami w niektórych izbach SN „należy upatrywać nie tyle w niedostatecznej liczbie stanowisk sędziowskich, co w niewłaściwym ukształtowaniu zakresu ich kognicji”, dokonanym przez ustawę o SN. „W jej wyniku obciążenie sędziów orzekających w poszczególnych izbach jest nierównomierne. Przykładowo, o ile w 2018 r. wpływ spraw do Izby Cywilnej wynosił łącznie 5237 spraw, do Izby Karnej – 3551, do Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych – 2403, o tyle do Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych od 3 kwietnia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. – 293” – głosi opinia.

„Proponowane zwiększenie liczby sędziów SN do 125 sprawi jednocześnie, że polski SN stanie się jednym z największych na świecie” – dodano. W opinii wskazano m.in., że w austriackim SN orzeka 60 sędziów, w belgijskim – 16, czeskim – 67, we francuskim – 85 oraz 40 zastępców, w hiszpańskim – 74, w holenderskim – 36, irlandzkim – 12, a litewskim – 37.

Jak zaznaczyło Kolegium SN W Unii Europejskiej jedynie włoski Najwyższy Sąd Kasacyjny liczy więcej sędziów niż polski SN – ok. 350 członków – przy czym liczba ta obejmuje także prokuratorów, którzy włączeni są w strukturę tego sądu. „Takie rozwiązanie jest jednak krytykowane. W literaturze wprost wskazuje się, że tak duża liczba sędziów, w przeciwieństwie do krajów, w których liczba sędziów jest stosunkowo nieduża, prowadzi nieuchronnie do istotnych rozbieżności w orzecznictwie” – wskazano w opinii.+

Wskazano również, że już obecnie „sytuacja lokalowa” siedzibie SN przy pl. Krasińskich w Warszawie „znacznie utrudnia zapewnienie sędziom SN warunków pracy odpowiednich do rangi sprawowanego przez nich urzędu”. „Dalsze zwiększenie liczby stanowisk pogłębi jedynie istniejące w tym zakresie problemy” – oceniono.

Kolegium SN przypomniało także, że pięcioro kandydatów na sędziów SN – wskazanych jeszcze przez poprzednią Krajową Radę Sądownictwa – oczekuje zaś na zaprzysiężenie przez prezydenta. „Deklarowana przez projektodawcę potrzeba usprawnienia postępowania przed SN może być zatem zaspokojona bez zmiany liczby stanowisk sędziowskich” – głosi opinia Kolegium SN.

Kolegium Sądu Najwyższego tworzą I prezes SN, prezesi SN oraz sędziowie wybrani przez zgromadzenia sędziów izb SN na okres trzech lat.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *