Związki jednopłciowe: Gdzie są legalne, a gdzie grozi kara śmierci?

&lt![CDATA[

Kara śmierci. Gdzie i dlaczego?

Do krajów azjatyckich homofobia była przynoszą wraz z europejską kolonizacją. Przykładem mogą służyć byłe kolonie Wielkiej Brytanii, na terytorium których obowiązywał brytyjski kodeks karny. Od 1533 roku w ustawodawstwie Wielskiej Brytanii istniało tzw. sodomy law, które przewidywało karę śmierci za stosunki homoseksualne między mężczyznami. W 1861 roku kara śmierci została zniesiona, ale przez długie lata za kontakty homoseksualne groziło więzienie. Niektóre kraje Wspólnoty Narodów do tej pory mają prawo ustawowe, które wywodzi się z czasów kolonialnych.

Z kolei w państwach islamskich nie ma żadnej normy prawnej, która pozwalałaby na uznanie związków jednopłciowych. Ustawodawstwo w tych krajach opiera się na prawie szariatu. Zgodnie z islamskim prawem karnym homoseksualizm jest jednym z najbardziej poważnych przestępstw, za które grozi chłosta, a nawet kara śmierci.

Zgodnie z kodeksem karnym kara śmierci za kontakty homoseksualne obowiązuje w: Afganistanie, Pakistanie, Arabii Saudyjskiej, Somalii, Sudanie, Jemenie, Nigerii, Mauretanii, Brunei, Iranie oraz Republice Czeczeńskiej w Rosji.

Egzekucje za homoseksualizm były wykonywane w Iranie, ale pod naciskiem organizacji międzynarodowych coraz częściej stosowana jest kara więzienia. Od czasów irańskiej rewolucji islamskiej, tj. od 1979 roku obowiązuje prawo szariatu, zgodnie z którym kontakty homoseksualne uznawane są za nielegalne. Czeczeński kodeks karny z 1996 roku również jest oparty na prawie islamskim. Do tej pory jednak nie zanotowano żadnych przypadków egzekucji.

Gdzie uznaje się małżeństwo osób tej samej płci?

Obecnie małżeństwa osób tej samej płci uznawane są w 26 krajach świata: Holandii, Belgii, Kanadzie, Hiszpanii, RPA, Norwegii, Szwecji, Islandii, Portugalii, Argentynie, Danii, Urugwaju, Nowej Zelandii, Francji, Brazylii, Wielkiej Brytanii (z wyjątkiem Irlandii Północnej), Luksemburgu, Irlandii, Meksyku, USA, Kolumbii, Finlandii, Niemczech, Australii, Austrii i na Malcie.

Od 2006 roku małżeństwa jednopłciowe uznawane są również w Izraelu, ale tylko te, które zostały zawarte poza granicami kraju. Na terytorium samego Izraela nie można dokonywać rejestracji związków jednopłciowych. Kara za kontakty homoseksualne została zniesiona w 1988 roku.

Przykłąd

Norris przeciwko Irlandii (1988) 

Obowiązujące wówczas w Irlandii ustawodawstwo uznawało męskie stosunki homoseksualne za przestępstwo. Skarżący, który był homoseksualistą, zaskarżył ustawodawstwo, które jego zdaniem stanowiło nadmierną ingerencję w jego prawo do poszanowania życia prywatnego – w tym jego stosunków seksualnych.

ETPC stwierdził, że nie można uznać, iż w Irlandii istniała „pilna potrzeba społeczna”, aby czynności homoseksualne uznać za przestępstwo. W szczególności, choć członkowie społeczeństwa, którzy uznają homoseksualizm za niemoralny, mogą być zszokowani, urażeni i poruszeni takimi czynnościami, nie oznacza to samo w sobie nakazu stosowania wobec skarżącego sankcji karnych, gdy sprawa dotyczy wyłącznie takich czynności, na które dorosłe osoby wyraziły zgodę. Jest to naruszenie atr. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, czyli prawa do poszanowania życia prywatnego.

Środki podjęte w następstwie wyroku – zmiana prawa.

Co polskie prawo mówi o małżeństwach jednopłciowych?

Art. 18 Konstytucji RP mówi, że:

„Małżeństwo jako związek kobiety i mężczyzny, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo znajdują się pod ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej.”

Oznacza to, iż związek kobiety i mężczyzny, czyli małżeństwa hetero znajduje się pod ochroną i opieką państwa. Jeżeli więc mielibyśmy małżeństwo jednopłciowe, nie byłoby ono objęte ochroną, zgodnie z konstytucją. Artykuł ten jednak nie jest przeszkodą dla instytucjonalizacji związków tej samej płci.

W tej kwestii również warto wspomnieć jedno z pierwotnych źródeł prawa Unii Europejskiej, czyli Kartę Praw Podstawowych UE (KPP UE). Po wejściu w życie Traktatu z Lizbony Karta ma charakter wiążący. Jednak w 2007 roku Jarosław Kaczyński stwierdził, że Polacy nie będą mogli korzystać z praw, które są zagwarantowane w KPP UE. Do podpisania dokumentu przez nasz kraj nie doszło. Uzasadnienie (jedno z niewielu) brzmiało następująco: Chodzi np. o to, żeby zapobiec jakimkolwiek interpretacjom prawa przez Europejski Trybunał Praw Człowieka, które doprowadziłyby do zmiany definicji rodziny i przymuszały państwo polskie do uznawania małżeństw homoseksualnych.

Pierwszy zarejestrowany związek homoseksualny

Pierwszą parą na świecie, która zarejestrowała jednopłciowy związek partnerski była para Duńczyków Axel i Eigil Axgil.

Dania została pierwszym państwem na świecie, w którym można było rejestrować związki partnerskie. Do zmian w duńskim prawie doszło w roku 1989. W tym samym roku na świecie pojawiła się pierwsza zarejestrowana para tej samej płci. Alex miał 74 lata, a jego partner Eigil – 67. Na rejestracje związku czekali ponad 40 lat.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *