<![CDATA[
Wraz z zakończeniem trwania wspólności określa się wielkość sched spadkobierców. W tym celu określa się wartość całego majątku. Dział spadku może być dokonany w drodze umowy lub w drodze postępowania przed sądem.
Ważne. Współspadkobiercy nie muszą dokonywać działu spadku. Ustawa nie nakłada na nich takiego obowiązku.
Dział spadku może zostać dokonany długo po śmierci spadkodawcy, nie ma podanego terminu ostatecznego.
Jeśli wszyscy spadkodawcy są zgodni co do zakresu i szczegółów podziału majątku wchodzącego w skład masy spadku – mogą sporządzić umowę, w której uregulują zasady podziału. W przypadku, gdy w skład spadku wchodzi nieruchomość, umowa musi mieć formę aktu notarialnego.
Umowa nie musi dotyczyć całości spadku, a tylko ograniczyć się do jego części. Jest to przydatne w sytuacjach, w których sporny jest tylko jeden elementów spadku, co do pozostały natomiast istnieje zgoda spadkobierców.
Jeśli nie ma zgody między spadkobiercami w kwestii podziału spadku, działu takiego można dochodzić przed sądem rejonowym miejsca ostatniego zamieszkania spadkodawcy w postępowaniu nieprocesowym. W pierwszej kolejności konieczne jest dokonanie spisu inwentarza, a istotna dla rozpoczęcia czynności przed sądem jest chwila otwarcia spadku, czyli śmierć spadkodawcy.
Postępowanie jest nieprocesowe, a uczestnikami są wszyscy spadkobiercy, nawet ci, którzy zbyli udział w spadku oraz wszyscy zapisobiorcy zwykli. Przeprowadzenie działu przed sądem ma na celu dokonanie fizycznego podziału spadku i określenie schedy spadkowej każdego uprawnionego do spadku.
Dział spadku powinien obejmować całą masę spadkową, a jedynie w niektórych sytuacjach można domagać się podziału części spadku (np. jeżeli istnieją wątpliwości czy wszystkie rzeczy określone jako spadek należały do spadkodawcy). Wartość składu spadku ustala się według cen obowiązujących w dniu orzekania. W przypadku sprzeczności między spadkobiercami, co do wartości przedmiotów spadku sąd może powołać biegłego, a jeżeli oświadczenia składane przez spadkobierców są ze sobą sprzeczne, sąd wyjaśnia wszelkie rozbieżności.Sąd na wniosek spadkobiercy dokona rozdzielenia przedmiotów i praw należących do spadku. Sąd nie jest jednak związany wnioskiem – i może dokonać rozporządzenia w sposób jaki uzna za właściwy, biorąc pod uwagę:
stan majątkowy spadkodawców,miejsce ich zamieszkania,wzajemne stosunki między spadkodawcami,charakter przedmiotów należących do spadku.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.