Mazur: Terminy wysłuchań kandydatów do SN będą wynikać z harmonogramu Rady

&lt![CDATA[

Zgodnie z obwieszczeniem prezydenta z końca sierpnia, do obsadzenia jest w tym naborze 11 stanowisk sędziowskich w SN. Jak informował już wcześniej w mediach sędzia Mazur, wysłuchania kandydatów na sędziów SN przez zespoły KRS możliwe będą prawdopodobnie w listopadzie, zaś finalizacja całej procedury i podjęcie uchwał może nastąpić w styczniu przyszłego roku.

„To wynika z faktu, że mamy harmonogram posiedzeń i są już przygotowane inne konkursy. W tym tygodniu na posiedzeniu mamy na przykład konkursy do sądów m.in. w Łodzi, Kaliszu. W kolejny miesiącu wchodzi Poznań i Katowice. To są bardzo duże konkursy, obejmujące po kilkudziesięciu kandydatów. Jeśli harmonogram jest już przyjęty, to nagłe zmiany robią złe wrażenie, szczególnie na tych, którzy w tej kolejce już oczekują” – ocenił przewodniczący KRS.

Jak zaznaczył „nie widzi bezpośredniego związku blokującego” pomiędzy procedurą zainicjowaną obwieszczeniem prezydenta z końca sierpnia, a wrześniowymi postanowieniami NSA o zabezpieczeniu dotyczącym poprzedniej procedury wyboru sędziów do SN zainicjowanej czerwcowym obwieszczeniem prezydenta.

Szef KRS dodał, że Rada może uwzględnić w kolejnym konkursie osobę, której odwołanie zostanie ewentualnie uznane przez NSA. „Samo postanowienie NSA nie wstrzymuje nam kolejnego konkursu. Jednak te postanowienia o zabezpieczeniu są wydane w poprzednim konkursie, a sama konstrukcja odwołania jest tego rodzaju, że ona nie blokuje tego kolejnego konkursu, tylko osobie odwołującej się daje możliwość znalezienia się w tym kolejnym konkursie. Jest to więc kwestia kooptacji, a nie zablokowania kolejnego konkursu” – mówił Mazur.

Z kolei rzecznik KRS sędzia Maciej Mitera pytany przez PAP, dlaczego KRS nie zastosowała się do zabezpieczeń ws. uchwał KRS podjętych przez NSA, wskazał, że w tych zabezpieczeniach nie było formalnego zakazu przekazywania uchwał prezydentowi. „Te zabezpieczenia trudno powiedzieć, czego dotyczą. Tam nie było formalnie zakazu dla nas przekazywania (prezydentowi uchwał – PAP). My zasięgnęliśmy opinii naszego departamentu prawnego, który podjął tę kwestię, że nie ma wyartykułowanego tam zakazu” – mówił Mitera.

Rzecznik KRS przyznał, że w postanowieniach NSA o zabezpieczeniach „był nakaz wstrzymania wykonania”. „Ale co to oznaczało? Uznaliśmy, że możemy to zrobić” – powiedział Mitera.

28 sierpnia w Monitorze Polskim ukazało się obwieszczenie prezydenta Andrzeja Dudy o ogłoszeniu naboru na 11 wolnych stanowisk w Sądzie Najwyższym: cztery w Izbie Cywilnej SN, trzy w Izbie Karnej i cztery w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z ustawą o SN każda osoba, która spełnia warunki do objęcia stanowiska sędziego SN, może zgłosić swoją kandydaturę KRS w terminie miesiąca od dnia obwieszczenia.

Zgłoszenia kandydatur trafiają do KRS, która je rozpatruje i przedstawia prezydentowi rekomendacje. W środę na stronie KRS opublikowana została listę 25 kandydatów, którzy zgłosili się na stanowiska sędziów SN w ramach naboru ogłoszonego 28 sierpnia.

Do Izby Cywilnej wpłynęło 12 kandydatur – zgłosili się: adwokat Lidia Bagińska, adwokat Marek Gruszka, radca prawny Krzysztof Grzesiowski, radca prawny Artur Ibek-Pasowicz, radca prawny Dariusz Jasiński, radca prawny Krzysztof Jewulski, sędzia sądu rejonowego Piotr Jędrzejewski, radca prawny Marek Jurczak, sędzia sądu okręgowego Dariusz Pawłyszcze, radca prawny Piotr Sokal, radca prawny Krzysztof Wesołowski i sędzia sądu okręgowego Waldemar Żurek.

Do Izby Karnej wpłynęło sześć kandydatur – zgłosili się: sędzia sądu okręgowego Rafał Kierzynka, adwokat Marek Łopuszański, sędzia sądu apelacyjnego Marek Motuk, były sędzia Dariusz Sielicki, adwokat Łukasz Szatko oraz sędzia sądu okręgowego Igor Zgoliński.

Z kolei do Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wpłynęło siedem kandydatur – zgłosili się: pracownik naukowy Leszek Bielecki, sędzia sądu okręgowego Edyta Bronowicka, radca prawny Wojciech Iwańczyk, radca prawny Rafał Krupiński, radca prawny Wojciech Maciejko, radca prawny Maciej Sieniawski i pracownik naukowy Jakub Stelina.

W końcu czerwca w Monitorze Polskim opublikowane zostało poprzednie obwieszczenie prezydenta o wolnych stanowiskach sędziego w SN – do obsadzenia były 44 stanowiska sędziowskie. Ostatecznie KRS rozpatrywał ponad 180 kandydatur zgłoszonych na te stanowiska.

Pod koniec sierpnia KRS wyłoniła 40 kandydatów na stanowiska sędziowskie w Izbie Dyscyplinarnej, Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, Izbie Cywilnej oraz Izbie Karnej. Rada wyłoniła: 12 kandydatów do Izby Dyscyplinarnej, 20 kandydatów na stanowiska sędziowskie w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych, 7 kandydatów na wakaty w Izbie Cywilnej i jedną kandydaturę na wakat w Izbie Karnej.

Na początku września sędzia Mazur podpisał uchwałę Rady o przedstawieniu prezydentowi wniosku o powołanie 12 sędziów Izby Dyscyplinarnej SN. 20 września prezydent Duda powołał 10 osób na sędziów Izby Dyscyplinarnej SN. Prezydent nie powołał wtedy – mimo rekomendacji Rady – dwóch osób.

W poniedziałek do Kancelarii Prezydenta trafiły zaś uchwały KRS dotyczące rekomendacji na stanowiska sędziowskie do pozostałych trzech izb SN. W środę prezydent powołał 27 osób na sędziów SN do tych izb, nie powołał jednej z rekomendowanych osób.

Wcześniej – we wrześniu – NSA uwzględnił wnioski o zabezpieczenie i wstrzymał – w zaskarżonych częściach – wykonanie uchwał KRS odnoszących się do powołania sędziów SN do Izb Karnej, Cywilnej oraz Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych wyłonionych w naborze zapoczątkowanym czerwcowym obwieszczeniem. Wnioski złożyli w NSA kandydaci na sędziów SN, którzy w końcu sierpnia nie uzyskali rekomendacji KRS. W poniedziałek NSA uwzględnił kolejny wniosek o zabezpieczenie dotyczący powołania do Izby Cywilnej.

Sędzia NSA Sylwester Marciniak pytany we wrześniu, czy udzielone zabezpieczenie uniemożliwia mianowanie wskazanej w uchwale osoby na sędziego SN, wskazał w odpowiedzi, że z przepisów ustawy o KRS wynika, że ci kandydaci, których odwołania zostaną rozstrzygnięte na ich korzyść, będą „podlegali rozpoznaniu przy kolejnych wolnych etatach sędziowskich i obwieszczeniach o wolnych stanowiskach sędziowskich”.

W końcu sierpnia ukazało się także obwieszczenie prezydenta o naborze na stanowiska sędziowskie w NSA. Z obwieszczenia wynikało, że do objęcia są cztery wakaty w Izbie Finansowej, trzy w Izbie Gospodarczej i jedno w Izbie Ogólnoadministracyjnej. W środę KRS poinformowała, że na te miejsca zgłosiło się łącznie 27 kandydatów – do poszczególnych izb odpowiednio: 16, sześciu i pięciu.

]]
Więcej informacji

Prawo budowlane w Polsce

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje także sprawy związane z:

  • ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
  • miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
  • oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
  • prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
  • prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
  • postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.

Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.

Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.

Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.

Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.

Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.

Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.

Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.

Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *