<![CDATA[
Warunki ustania małżeństwa
Należy pamiętać, że nawet takie sytuacje, jak zdrada, czy uzależnienie jego z małżonków nie jest dla sądu wystarczającą przesłanką do tego, aby orzec rozwód. Konieczne jest zupełne i trwałe ustanie pożycia małżeńskiego. Rozkład zostaje uznany wtedy, kiedy pomiędzy mężem i żoną ustały wszelkie więzi: fizyczne, duchowe, a także gospodarcze. Jedną z najpowszechniejszych sytuacji w tym przypadku jest zamieszkanie jednego małżonka z nowym partnerem/partnerką i brak nadziei na powrót do męża/żony. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że rozwód może zostać dopuszczony w przypadku braku zerwania więzi gospodarczych, czyli wtedy, kiedy małżonkowie mieszkają ze sobą, jednak dwie pozostałe przesłanki uzyskania rozwodu zostały spełnione.
Kiedy sąd może nie udzielić rozwodu?
Nie zawsze jednak trwały rozpad pożycia małżeńskiego jest wystarczającym powodem do uzyskania rozwodu. Sąd może nie dopuścić do ustania małżeństwa w przypadku:• Kiedy rozwód mógłby doprowadzić do cierpienia nieletnich dzieci małżonków (np. pogorszenie się warunków materialnych, niekorzystne zmiany psychiczne dzieci),• W sytuacji, kiedy rozwodu żąda małżonek winny rozkładu pożycia, natomiast druga strona nie wyraża zgody,• Orzeczenie rozwodu mogłoby naruszać normy życia społecznego (np. w sytuacji, kiedy jeden z małżonków jest chory i pozostałoby bez opieki).
Gdzie należy złożyć pozew rozwodowy?
Pozew o rozwód składa się w Sądzie Okręgowym. Należy pamiętać, że sąd powinien być właściwy dla ostatniego miejsca zamieszkania małżonków. W sytuacji, kiedy małżonkowie mieszkają w innych miejscach, wówczas wniosek należy złożyć w sądzie okręgowym odpowiednim do miejsca zamieszkania pozwanej strony. Jeżeli miejsce to nie może zostać dokładnie określone, wówczas wniosek trafia do sądu okręgowego właściwego dla osoby składającej wniosek. Sąd może skierować parę na mediacje, jeżeli stwierdzi, że są szanse na utrzymanie instytucji małżeństwa. Od pozwu o rozwód sąd pobiera kwotę 600 zł.
Rozwód a separacja
Zanim małżeństwo podejmie decyzję o rozwodzie, powinno zastanowić się nad separacją. Mogą wystąpić o nią obie strony, jeżeli stwierdzono zupełny rozkład pożycia. Separacja nie jest jednak dopuszczalna w przypadku, kiedy miałaby naruszać dobro małoletnich dzieci lub gdyby naruszały normy życia społecznego. Pozew o separację to koszt 600 zł. Jeżeli jednak chcą jej obie strony, kwota zmniejsza się do 100 zł. Zobacz także: https://glamstyle.pl/rozwod-bez-orzekania-o-winie-jak-wyglada/
Rozwód – Czy da się rozwieźć bez szkody dziecka?
Rozstanie rodziców to szok i cierpienie dla dziecka. Podczas rozwodu ważne są możliwie jak najlepsze relacje pomiędzy małżonkami. Zmniejszy to koszty emocjonalne dziecka. Niejednokrotnie dla dziecka znacznie lepszym rozwiązaniem okazuje się rozwód rodziców, którzy tkwią w toksycznej relacji, unieszczęśliwiając siebie i swoją pociechę/y. Popularnym rozwiązaniem okazuje się opieka naprzemienna. Częste zmiany miejsca zamieszkania i przebywania mogą być dla dziecka problematyczne, dlatego możliwa jest także druga opcja polegająca na tym, że dziecko na stałe mieszka z jednym rodzicem, natomiast drugi rodzic może spędzać czas z dzieckiem, zapraszać dziecko do siebie oraz łożyć na wychowanie dziecka ustaloną przez sąd kwotę (alimenty). Dowiedz się więcej o rozwodach na kancelariasprawyrodzinne.pl
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.