<![CDATA[
Regulacje będą miały zastosowanie do tzw. kontrahentów niefinansowych (ang. Non-Financial Counterparties), mniejszych kontrahentów finansowych (banki, zakłady ubezpieczeń, firmy inwestycyjne) i funduszy emerytalnych wykorzystujących instrumenty pochodne.
Porozumienie dotyczy rozporządzenia regulującego infrastrukturę rynków kapitałowych EMIR (European Market Infrastructure Regulation), które zostało przyjęte w 2012 r. jako jeden z elementów unijnej odpowiedzi na kryzys finansowy. Regulacje te miały wyeliminować problemy, które pojawiły się w latach 2007–2008 na pozagiełdowym rynku instrumentów pochodnych.
Teraz dochodzi do deregulacji. Przedstawiony w 2017 r. przez KE projekt nowelizacji EMIR, który właśnie został wstępnie przyjęty, zakłada uproszczenie infrastruktury rynku europejskiego. Ma to być odpowiedź na „nieproporcjonalne koszty regulacyjne”.
UE wprowadza m.in. nową kategorię mniejszych kontrahentów finansowych, których transakcje nie będą musiały być rozliczane przez kontrahenta centralnego (CCP). Zadaniem takich kontrahentów jest dbanie, by transakcje na rynku kapitałowym przebiegały bez zakłóceń. Chodzi o to, by kupujący instrumenty finansowe, np. papiery wartościowe, dostali je na swój rachunek, natomiast sprzedający otrzymali za to środki pieniężne.
Mniejsi kontrahenci finansowi będą nadal podlegać obowiązkowi ograniczania ryzyka. Na podobnej zasadzie przepisy łagodzą obowiązki rozliczania dla mniejszych kontrahentów niefinansowych. Tekst przewiduje też, że czasowe zwolnienie z obowiązku rozliczania dotyczące systemów emerytalnych zostanie przedłużone o dwa lata i będzie je można dwukrotnie przedłużyć o dodatkowy rok.
„W następstwie kryzysu finansowego UE wprowadziła solidne i skuteczne przepisy zwiększające przejrzystość i redukujące ryzyko systemowe na rynkach instrumentów pochodnych. Dziś uzgodniliśmy konkretne dostosowania, które nie zmieniają podstawowych elementów reformy, ale upraszczają zasady i zwiększają ich proporcjonalność” – oświadczył we wtorek minister finansów sprawującej prezydencję Rumunii Eugen Teodorovici.
Porozumienie z zadowoleniem przyjęła też Komisja Europejska. Jej wiceszef odpowiedzialny za obszar rynków finansowych Valdis Dombrovskis ocenił, że jest ono namacalnym dowodem na to, że Komisja spełnia swoje obietnice dotyczące redukowania obciążeń dla gospodarki do minimum. Podkreślił przy tym, że rozporządzenie EMIR będzie nadal realizować cel zmniejszania ryzyka systemowego na runku instrumentów pochodnych.
W ramach deregulacji zlikwidowany zostanie np. obowiązek zgłaszania starszych danych, jak również transakcji wewnątrzgrupowych z udziałem kontrahentów niefinansowych. Znoszone będą też bariery dające większy dostęp do usług rozliczeniowych. UE zobowiązuje jednocześnie pośredników „do świadczenia usług na sprawiedliwych, rozsądnych, niedyskryminujących i przejrzystych warunkach komercyjnych i do zagwarantowania szczególnej jawności opłat”.
Tekst porozumienia mają teraz zatwierdzić ambasadorowie państw UE. Później Parlament Europejski i Rada UE ostatecznie przyjmą nowelizację rozporządzenia.
]]
Więcej informacji
Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa z zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.
Ustawa reguluje także sprawy związane z:
- ochroną środowiska podczas działań związanych z wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów i ich utrzymania
- miejscem realizacji inwestycji i sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę oraz rozbiórkę, a także określeniem rodzajów robót budowlanych i budów niewymagających pozwolenia na budowę
- oddawania obiektów budowlanych do użytkowania
- prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych z budownictwem (uprawnień do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
- prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
- postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej.
Pierwszy akt prawny, w którym można dopatrywać się odpowiednika obecnej ustawy Prawo budowlane, powstał 16 lutego 1928 roku. Było to rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o „prawie budowlanym i zabudowaniu osiedli”. Przepis ten był bardzo obszerny, liczył aż 422 artykuły i jako rozporządzenie wydany został z mocą ustawy (wg przedwojennych uregulowań prawnych zawierał artykuły). Tak duża liczba umieszczonych w nim artykułów absolutnie nie oznacza jednak, że był on bardziej złożony i skomplikowany od obecnych przepisów. Jego objętość wynikała wyłącznie z prostego faktu, że obszar kodyfikacji w nim zawartej był bez porównania szerszy niż w obecnej ustawie Prawo budowlane. Oprócz dzisiejszych kwestii wchodzących w sferę zainteresowania Prawa budowlanego znalazły w nim miejsce liczne zagadnienia z zakresu dzisiejszej ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ochrony przeciwpożarowej, prawa cywilnego, ustawy o drogach publicznych, prawa lokalowego czy wreszcie dzisiejszych przepisów techniczno -budowlanych dla części obiektów budowlanych.
Ostatni przedwojenny tekst jednolity rozporządzenia z 1928 roku ukazał się w Dzienniku Ustaw nr 34 z 17 kwietnia 1939 roku pod pozycją 216.
Dowodem uniwersalności przedwojennego prawa budowlanego może być fakt, że zostało ono zastąpione przez nowe przepisy dopiero po ponad 33 latach, 13 sierpnia 1961 roku, kiedy to jego miejsce zajęła ustawa Prawo budowlane z 31 stycznia 1961 roku, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 7 z 1961 roku pod pozycją 46.
Ówczesna, pierwsza polska powojenna ustawa budowlana, była już znacznie odchudzona, liczyła zaledwie 96 artykułów i przetrwała jako akt obowiązującego prawa przez kolejnych blisko 14 lat, aż do l marca 1975 roku. O jej precyzji i jednoznaczności oraz adekwatności w opisie procesu budowlanego rzeczywistości lat 60-tych może świadczyć fakt, że w okresie wspomnianych 14 lat dokonano zaledwie dwóch niewielkich nowelizacji jej pierwotnego tekstu.
Od l marca 1975 roku weszła wżycie kolejna, nowa ustawa Prawo budowlane. Jej wprowadzenie związane było z przeżywanym w tym okresie znacznym ożywieniem gospodarczym, związanym z chwytliwym hasłem „budowy drugiej Polski”, w sposób szczególnie duży przekładającym się na skalę rozpoczynanych i prowadzonych wówczas inwestycji budowlanych.
Ustawa ta zawierała tylko 71 artykułów, a ważniejsze zmiany to likwidacja funkcji inspektora nadzoru inwestorskiego (na całe 6 lat, aż do roku 1981, kiedy to w jednej z kolejnych nowelizacji inspektor nadzoru wrócił do tekstu ustawy), zniesienie wymogu zdawania egzaminu przy nabywaniu uprawnień budowlanych, zwanych wówczas „stwierdzeniem posiadania przygotowania zawodowego do pełnienia samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie”, itd.
Transformacja ustrojowa początku lat 90-tych wymusiła rozpoczęcie prac nad całkiem nowym prawem budowlanym. Liczne rządowe, resortowe i środowiskowe projekty nowej budowlanej ustawy zasadniczej zostały scalone w 1993 roku w jeden rządowy projekt nowej ustawy i ostatecznie w dniu 7 lipca 1994 roku Sejm przyjął nową ustawę Prawo budowlane, z datą jej wejścia w życie określoną na l stycznia 1995 roku.
Formalnie obowiązuje ona do dnia dzisiejszego, z tym, że ilość nowelizacji, jakim podlegał jej tekst w ciągu 17 lat od momentu wprowadzenia powoduje, że już tylko w bardzo małym stopniu obecne jej zapisy przypominają te, z którymi mieliśmy do czynienia na początku roku 1995.